Πες μου 24|02|07
Των πληγών σου πες μου αν ποτέ
το βάθος μέτρησες
και αν έριξες μέσα σ ‘αυτές αλάτι
για να νιώσεις ότι ζεις
και ότι δεν πέθανες
μες του χρόνου το χιονόσκεπο παλάτι.
Κάποιες κρύες νύχτες παγερές
που στο κρεβάτι σου
στριφογύριζες σε δρόμους δίχως χάρτη
πες μου ,αν ,στο πίσω μέρος , στο κεφάλι σου
ένιωσες να ‘χεις κάνει λάθος
το πεδίο , λάθος μάχη.
Πες μου τέλος ,αν ,καθώς την θάλασσα
έβλεπες
άκουσες μια φωνή να σε φωνάζει
σαν υγρή σα παγερή
να πας σε κάλναγε
πες μου ένιωσες
του θάνατου το χάδι?
Και έπειτα καθώς φωνή
μεγάλη έκραζες
σαν να ήθελες να σκίσεις
την αλμύρα
πες μου αν ένιωσες την τρέλα
αν σε άρπαζε
κι αν πίστεψες
ότι όλα είναι φύρα.
Γύρνα , κοίταξε , ψηλά τις χιονοσκέπαστες
τις ψηλές βουνοκορφές
που ο χρόνος βλέπει
Μα ανήμπορος κι αυτός
ακόμη στέκεται
και αυτός ακόμη
από μακριά τις γνέφει.
Ο.Α.Τ.Δ.Π.
