Υπέρ πεσόντων εις τις μάχες των ερώτων
μνημείο υπάρχει που όμοιό του δεν είναι άλλο
κι είναι πολλοί εκείνοι που ήρωες σταθήκαν
που αψηφήσαν τους καιρούς κι ερωτευτήκαν
και παραδέχθηκαν κρυφά «η πόλις εάλω…»
Υπέρ πεσόντων καταθέτουνε στεφάνι
και λόγο βγάζουνε σε τόνο επικήδειου
οι επισκέπτες του μνημείου καραβάνι
τάχα για κάποιον λένε πως γενναίος εφάνη
ή του αποδίδουν ευφυΐα ηλιθίου…?
«ήταν στου έρωτα το ιδανικό ταγμένος
-σαν να ‘ναι τώρα- το θολό θυμάμαι βλέμμα
σαν να περπάταγε, ήταν, πάντα στον αέρα..
απ’ τις γραμμές των οριζόντων και πιο πέρα
άρμεγε στου ήλιου το βασίλεμα το αίμα…»
«θα ‘τανε άρρωστος… τα μάτια του φευγάτα
ερωτευμένος! Και? Μεγάλη του η χάρη…
εγώ θυμάμαι μια ζωή μονολογούσε
για έναν έρωτα μεγάλο ότι ζούσε
κι όλος ο κόσμος στο ψιλό τον είχε πάρει!»
όλοι πεσόντες, της ζωής ερωτευμένοι
όταν το γήρας στο πλατύσκαλο ζυγώσει
μ’ ότι χλευάσαμε η σκέψη στοιχειωμένη
πάνω στο στρώμα μια εφηβεία κατουρημένη
ένα στεφάνι για ενθύμιο θα μας δώσει…
