Σε μια κοινωνια με χρημα προφανως την αντιστοιχη χρηματικη τους αξια. Δεν ειναι απιστευτα προφανες?
:oΑυτο ομως ξεπερνα καθε οριο παραλογισμου.Δηλαδη,θα μου πληρωνει καποιος αλλος τα παραγωγικα μεσα,το χωρο εργασιας,το ρισκο της αποτυχιας,και ο,τι παραγω θα το καρπωνομαι.Πολυ λογικο!Τοτε πιο οφελος εχει ο αλλος να σε προσλαβει ρε αρχηγε?
Μα και το αντιθετο δεν ειναι παραλογο;; Αν εσυ δουλευεις πχ σε παπου**αδικο και φτιαχνεις παπουτσια που κοστιζουν 100 ευρω, δεν ειναι κλεψια τελικα να παιρνεις πχ 50 ευρω;;
Αυτη ειναι η θεωρια της υπεραξιας. Ο καθε εργαζομενος πληρωνεται αναγκαστικα λιγοτερα απο την αξια που παραγει. Αλλιως δεν θα ειχε κερδος ο εκαστοτε εργοδοτης. Αυτο ειναι ουσιαστικα η εκμεταλλευση.
Δεν είναι όμως και τόσο απλά τα πράγματα όσον αφορά τον δίκαιο καταμερισμό του κέρδους κατά το έργο του καθενός. Ας πάρουμε για παράδειγμα το παπουτσάδικο. Πως φτιάχνεται ένα μεγάλο παπουτσάδικο?
Αρχικά ένας τσαγκάρης ήταν πολύ καλός στην δουλειά του και οι πελάτες τον προτιμούσαν. Όλη η πόλη πήγαινε σ' αυτόν κι ενώ οι υπόλοιποι τσαγκάρηδες της πόλης δεν είχαν δουλειά αυτός δεν προλάβαινε να χ..... Τότε σκέφτηκε: Δεν παίρνω άλλη μια τσαγγαρομηχανή και να πάρω κι έναν άεργο συνάδελφο να με βοηθήσει? Πήρε λοιπόν μια, πήρε και δεύτερη, μέχρι που έκανε ένα παπουτσάδικο.
Η δουλειά του όμως τώρα έγινε πιο πολύπλοκη με περισσότερες αρμοδιότητες. Έπρεπε να βάλει το μυαλό του να δουλέψει (να παράγει έργο δηλ) για να έχουν τα παπούτσια μια σταθερή ποιότητα - διότι οι εργαζόμενοί του και πρώην συνάδελφοι δεν ήταν και τόσο καλοί στην δουλειά τους και έπρεπε να τους κατευθύνει. Έπρεπε να πουλάει τα παπούτσια, να κάνει τον έμπορο δηλ, να προμηθεύεται πρώτες ύλες, να μεταφέρει τα προϊόντα, να διοικεί τους εργαζόμενους και να λύνει τα προβλήματά τους και διάφορες άλλες δουλειές ήσσονος σημασίας.
Από εκεί δηλ που παρήγαγε έργο μόνο για να κατασκευάζει παπούτσι, τώρα παράγει έργο πολύ μεγαλύτερο και αξιολογότερο. Από την άλλη κάθε μηχανή που αγόραζε κόστιζε εργατοώρες γιαυτόν, για να την αποκτήσει. Και όταν χρειάστηκε περισσότερα χρήματα και τα δανείστηκε από την τράπεζα υποθήκευσε το μαγαζί του, τα σπίτια και τα χωράφια του για να το κάνει, γνωρίζοντας ότι αν κάτι δεν πήγαινε καλά θα έχανε τα πάντα.
Τώρα λοιπόν όλη η πόλη ευημερεί, ζουν από το εργοστάσιο που ανήκει σ' αυτόν πολλές οικογένειες. Το εργοστάσιο έχει 350 εργαζόμενους σε διάφορες θέσεις, το εργοστάσιο έχει τζίρο 25 εκκατομύρια/χρόνο και αυτός έχει κέρδος 1 εκκατομύριο/χρόνο. Νομίζω ότι το αξίζει. Οι υπάλληλοί του παίρνουν 24.000/χρόνο κατά μέσο όρο, νομίζω ότι κι αυτοί το αξίζουν.
Θα με ρωτήσεις για ποιον λόγο δεν τους δίνει κάτι παραπάνω? Θα έπρεπε σίγουρα. Αλλά αν τους έδινε έστω 200 τον μήνα παραπάνω σε όλους δεν θα έμενε τίποτα γιαυτόν κι έτσι έχει εφαρμόσει τον θεσμό της επιδότησης σ' αυτούς που έχουν μεγαλύτερη παραγωγικότητα κι έτσι τα παραπάνω που θέλει να δώσει τα κερδίζουν με το σπαθί τους οι καλύτεροι.
Αυτή βέβαια είναι μια ιδανική κατάσταση. Σίγουρα δεν θα ήθελε τον κρατικό παρεμβατισμό ούτε αυτός ούτε οι εργαζόμενοί του. Και όμως όταν μια μεγαλύτερη εταιρία από την δικιά του ήρθε και του έβαλε το μπιστόλι στον κρόταφο για να τους παραχωρήσει το εργοστάσιο ήθελε την κρατική παρέμβαση.
Κι όταν επίσης διάφορες μεγάλες εταιρίες ενώθηκαν και του έκαναν αθέμιτο ανταγωνισμό πάλι ήθελε κρατική παρέμβαση.
Διότι τα πράγματα στα χαρτιά και στις θεωρίες είναι τέλεια, αλλά στην πράξη τα ανθρώπινα ελλατώματα επικρατούν και κυρίως αυτό της πλεονεξίας. Ο πλεονέκτης δεν θα δώσει βάση σε αρχές και αξίες, σε ηθικούς κώδικες και καλοσύνη, θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα. Κι όταν λέμε όλα τα μέσα εννοούμε όλα τα μέσα.
Όταν λοιπόν ο μη πλεονέκτης επιχειρηματίας χρειάζεται το κράτος για να επιβιώσει, το οποίο σε μια δημοκρατία είναι όλοι οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και των εργαζόμενών του, δεν πρέπει κι αυτός να τους σκέφτεται και να τους δίνει αξία?
Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να μην υπήρχε χρήμα και να ζούσαμε με ανταλαγή προϊόντων, αλλά η πλεονεξία είναι ελλάτωμα μόνιμο, πανανθρώπινο και αδιόρθωτο.
