Που ζούμε ρε φίλε
σε άχρωμες μέρες
ημέρες του όχλου
νεκρές κυριακές
απ' το όπλο του χρόνου
σφυρίζουνε σφαίρες
τη νιότη σκοτώνουν
αφήνουν ρωγμές
που ζούμε ρε φίλε
τις ώρες γελάμε
μετρώντας το χρόνο
σε μαύρα κουτιά
οι ήχοι ανεμίζουν
τωρα πια δεν μιλάμε
όλοι μας βρίζουν
μα εμείς τσιμουδιά
που ζούμε ρε φίλε
σε κίτρινα χρόνια
σε άρρωστα χρόνια
πεθαμένες ψυχές
οι στιγμές ξεψυχάνε
σε γκρίζα βαγόνια
στη μέση του δρόμου
νεκρές αντοχές
