Η δική μου γνώμη είναι ότι χρειάζονται και τα δυο: Και να μπορείς να παίζεις κάποια κομμάτια απ' έξω, αλλά και να έχεις την δυνατότητα να παίζεις "σχεδόν από μέσα", δηλαδή να
μπορείς να παίζεις "από μέσα", ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές, και όχι να είσαι κολλημένος στο "χαρτί".
Αν δείτε, σε όλες τις συναυλίες, ακόμα και των μεγαλύτερων ονομάτων, οι παρτιτούρες και τα αναλόγια δεν λείπουν σχεδόν ποτέ. Και υποτίθεται ότι σε μια συναυλία όλα τα κομμάτια είναι προβαρισμένα, μελετημένα, κλπ... Πόσο μάλλον όταν παίζει κάποιος κομμάτια σερί, χωρίς πρόβα.
Και όπως έχω πει και άλλη φορά στο παρελθόν, καλό το "απ' έξω", αλλά ας μην ξεχνάμε ότι
η γραφή και η ανάγνωση είναι από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας

.