Έλα πες κι εσύ , απόψε τι να γράψουμε,
μπερδεμένα λόγια , σκέψεων γίνεται τριβή
Με κρασί ποτισμένα ,της ζωής, ευχολόγια
μέθυσε απόψε η μέρα κι έγινε ο πόλεμος γιορτή
Μεθυσμένοι κι δυό δίχως δίδακτρα
δίχως άστρα , γράμματα μένουν κενά
στέκουν τα λόγια μετέωρα
και το σώμα λυγάει , πονά
Ψάχνει το αίμα τα σύμβολα
του κορμιού μας φτιάχνει τα είδωλα
ιστορία να γράψει ξανά και ξανά.
Του κόσμου τα ικριώματα
στα σάπια πατά τα πατώματα
κι η καρδιά τραγουδώντας εκεί ξεψυχά
Έλα στο κόκκινο χρώμα να βάψουμε
τις μέρες που περνούν ,να κλάψουμε
ζωγραφισμένες λέξεις ,που πετάξαμε
και χαράξαν κορμιά στο χαρτί
Κι η βροχή που το δάκρυ ξέσπασε
σαν την μπόρα επάνω στο σώμα, έσπασε
τρέμει η ανάσα μόνη στη νύχτα σαν έμεινε
κι όλα γύρω φτιάχνουν σιωπή
Έλα κι οι δυό να κοιτάξουμε
τους τόνους και τα σύμφωνα
μπερδεμένες εικόνες και σύμβολα
στις λέξεις να μπεί μια σειρά.
Στο ρυθμό της ζωής να πατάξουμε
Εκεί μέσα τη λύπη να θάψουμε
Να βρούμε επιτέλους χαρά.
Του χρόνου τα καμώματα
να στείλουμε στο πυρ το εξώτερο
Κι είναι αυτό που πονάει πιότερο
είναι αυτός ο εχθρός, το χειρότερο
Που αφήνει το δείκτη να τρέχει τρελά.
Και εμείς κοιτάμε την μέρα να χάνεται
Η ψυχή σταματά κάπου πιάνεται
μαζί κι κανόνας φτιάχνει σκοπό.
Στέκω μπροστά σου κι απέναντι
Σου φωνάζω, ζητώ κάτι έναντι
κι η ζωή γυρνά της τύχης τροχό.
Στον σταθμό της σιγής τον σκεπάσαμε
Με χιονισμένες ιδέες ,κρύες , μουντές
το μυαλό έξω γυμνό το ξεχάσαμε
Έπηξε ,πάγωσε, έμεινε κρυστάλλου χρώμα λευκό.
Κι είναι αυτό που μας έφτιαξε
Κι όλο απέναντι απορούμε τι έφταιξε
που ζωή στη μούρη τη πόρτα έκλεισε
κι είναι αυτό που μας έμεινε
Τα χέρια αριστερά δεξιά να σηκώνουμε
Σαν χήρες που κλαίν τον νεκρό.
