Λίγο ο χρόνος μου, λίγο η προσμονή, λίγο η ματαιοδοξία και λίγο η ελπίδα μου κόντυναν, στο περίμενέ τους κι αυτα ροκάνισαν τον εαυτό τους...Μα ο ενθουσιασμός μου για τον ελεύθερο στίχο σου, να'σαι σίγουρος, ότι όλο και μακραίνει!
Δεν είναι μόνο το θέμα που πραγματευεσαι, που και αυτό μετράει βέβαια, είναι όμως πολύ περίσσοτερο αυτή η υπέροχη προσωπική απόχρωση που του δίνεις, απόχρωση της ψυχούλας σου!!Είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις τι λέω.Κι εγω, κι εμείς διψάμε γι'αυτήν την οπτική..
Χρόνια καλά κι αλαφροΐσκιωτα Δημοσθένη!