Στην ακτή χορεύει η θύμηση
Δειλινό αυγουστιάτικο
που σταλάζεις αλμύρα
πώς θαμπώνει τα μάτια μου
η ζεστή σου πορφύρα.
Στην ακτή με τα βότσαλα
προσμετρώ τις αιτίες
που θρέψαν τα όνειρα
με φρούδες ελπίδες.
Στην ακτή με τα βότσαλα
τη μοναξιά μου μετρώ
στα ίχνη που άφησε
αργά περπατώ.
Χορεύει η θύμηση
στη μέθη του νου
μες σε θάμπος διάχυτο
κρυσταλλένιου γιαλού.
Ζωντανή η μορφή του
καθώς ξεμακραίνει,
χαράζει την άμμο
κι ανεξίτηλη μένει.
Ασκληπιάδα Κυριάκου
