Περπατώ ξανά στο ίδιο μονοπάτι μέσα σ' ένα δάσος
με δένδρα γέρικα και νέα.
Ψάχνω και βρίσκω μια κουφάλα για να μείνω αιώνιος
δεσμώτης πλατάνων.
Χάθηκα βαθιά με μάτια κλειστά
και σκοτεινά πολύ εκεί...
Μία κουρτίνα βροχής κρύβει εσένα, φωνές μόνο με την σκέψη.
Λίγο φώς από κεριά, επικίνδυνα ανάμεσα σε φίλους
σύδενδρα.
Ανίκανος πλέον να κρατήσω την φωτιά μακριά μου,
καίγομαι από τις ρίζες έως τα μονάκριβά μου φύλλα.
Χάνω κάθε συνείδηση και δένομαι πρόστυχα μπροστά της.
Γυμνός πια αποκολλώμαι από τον κορμό και ζητώ
νεογεννημένος μιά μάνα και μιά αγκαλιά.
Σβησμένα γράμματα όλα όσα βρήκα
και μια αγωνία για μία γωνιά
μοναδική, μοναχική με μόνη παρέα δύο μάτια
εκείνα πίσω από την κουρτίνα
δύο μάτια μόνο,
γελαστά και χαρούμενα φυτεμένα σε
μια κακόφημη γειτονιά, μια παρακμή,
αιώνων.
Σάν δένδρο κι αυτή θέλω να καεί για να με λυτρώσει.
23,10 - πυρωμένος πλάτανος