Φίλε, βλέπεις πρόσωπα μουντά
Μπορείς να νιώσεις την οργή τους?
''-Φίλε πρέπει να πάω στη δουλειά''
''-Ανάσα-στάχτη και βαριά καρδιά''
(...Φαύλος κύκλος η ζωή σου...)
Είναι σαν να στέκεσαι γυμνός
Μόνος,σκυφτός και διαλυμένος
Σαν να κοιτάς ενα λουλούδι που πεθαίνει
Έτσι ο κόσμος πάει χαμένος
Σε πείσαν πως δεν είσαι άνθρωπος
Σκοτώσανε τα όνειρά σου
Ομώς εσυ πάλι παράλογα κοιτάς
Καθώς δίπλα μου ξεφυσάς
''-Μα τί να κάνω?Πώς μπορώ ξύπνιος ξανά να μείνω?''
''-Καίγομαι μέσα μου σαδιστικά και τη ζωή μου αφήνω''
(...Φαύλος κύκλος η ζωή σου...
...Οπλισμένη η υπομονή σου...)
Το βράδυ όμως είναι αλλιώς
Σκιές συνομωτούν,έχουν το νοημά τους
Και τότε η πόλη έχει φώς
Σάν την ασύμμετρη χαρά τους
Φίλε,σταμάτα λίγο το ρολόϊ σου
Και σκέψου τη σκιά σου
Πές μου τι βλέπεις τώρα, ακριβώς,!
Ποτέ μη ξανασκύψεις το κεφάλι σου
Για τ'άλλα προσωπά σου...
''-Είδα ενα ανήμπορο λουλούδι που πέθαινε αργά''
''-Μα είχε σπίθα και οργή,το μόνο που του μένει πια...''
υγ ειναι η πρωτη φορα που ανεβαζω στιχους πρωτον επειδη ειναι ιδιαιτερα προσωπικοι και φανταζομαι θα ναι λιγο δυσκολο να βγαλει καποιος αλλος πλην εμου νοημα και εκτος αυτου...ντρεπομαι
