Mια νέα πολυμορφική ράτσα ανθρωπιστών μαστίζει την ανήθικη πολύχρωμη ζωή μας.
Nέες γενιές αμούστακες, καμεροφορεμένες,
δίνουν διδάγματα κοινά μ αυτά του Πατακου.
Mπροστά σε μια οθόνη, τρισδιάστατη, ζούμε τις μονοδιάστατες ζωές μας,
με ψέματα να ανθίζουνε στα uhf, και την αλήθεια, μαραμένη ν αργοπεθαίνει, άσιτη στα πορτοφόλια μας.
Κάποτε, κάποιος, μου είπε δεν πειράζει.
μέσα μου κάτι πεθαίνει.
στο μυαλό μου χορεύουν δαίμονες,
δαίμονες μικροαστοί, μιζεροντυμένοι,
σκυφτοί, με ολόιδια πρόσωπα και φωνές,
να σφραγίζουν ασταμάτητα στοίβες εγγράφων που αποδεικνύουν ότι είμαι λάθος.
κάποτε κάποιος είπε: μπορεί να είναι και έτσι
έχω μακριά μαλλιά, φοράω σκουλαρίκια,
έκανα και τατουάζ, μ' ακόμα μοιάζω με κάποιον,
και δυστυχώς, δεν είναι αυτός που σκεφτόμουν όταν έκλεινα τα μάτια μου παιδί.
κάποτε κάποιος είπε : δεν βαριέσαι...
Κάτι με ξύπνησε μέσα στον ύπνο μου...
Δεν θέλω τίποτα μόνο εμένα.
Δεν φοβάμαι τίποτα μόνο το χθες.
Δεν νιώθω τίποτα μόνο κενό.
Κάποτε είπα σε κάποιον : σκάσε ρε. επιτέλους σκάσε!
