Περίμενα να βγει στα καταστήματα το Death Magnetic γιατί ήθελα να το αγοράσω (μιας και δεν έχω άλλο αυθεντικό από Metallica) και γι'αυτό είχα ακούσει μόνο το The Day That Never Comes από το video clip (άθλιο) το οποίο αρχικά δε μου έκανε καθόλου καλή εντύπωση αλλά τελικά αρχίζει να μου αρέσει όλο και περισσότερο!
Σαν δίσκος πιστεύω ότι άξιζει τα λεφτά του και ενώ στην αρχή άκουγα και εγώ το clipparisμα από την πολύ μεγάλη ένταση τώρα πια το έχω συνηθίσει και δεν το ακούω, ειδικά όταν το βάζω σε καλά ηχεία στερεοφωνικού ή αυτοκινήτου σπέρνει ο ήχος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ήχο των κιθαρών ο οποίος στην αρχή δε μου άρεσε ούτε εμένα αλλά τώρα τον βρίσκω πάααααρα πολύ καλό και σε επίπεδα Metallica. Όλα θέμα συνήθειας είναι μάλλον.
Μέχρι τώρα δεν έχω "χωνέψει" το 1ο, 2ο, 3ο και 8ο κομμάτι και δεν έχω διαβάσει τους περισσότερους στίχους. Δε νομίζω όμως πως είναι το δυνατότερο σημείο του δίσκου (οι στίχοι).
Γενικά δεν περίμενα να είναι τόσο καλά τα κομμάτια και τα κιθαριστικά μέρη (εκτός βέβαια από τα solo του Kirk που είναι κλασσικά ό,τι να'ναι) με καλύτερα για μένα το Suicide & Redemption (ζω για τα τρία ιδιοφυή riffs του στο 00:52, 01:28 και 03:07
:), το Cyanide το ρεφραιν που λέει "Empty they say..." είναι υπεραπίστευτο, δεν περίμενα τίποτα τέτοιο από Metallica κι όμως! Ακόμα μου αρέσει το All Nightmare Long.
Δεν ξέρω αν είναι επειδή είναι πολύ φρέσκος για μένα ο δίσκος και δεν τον ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά ακόμα αλλά όπως ειπώθηκε και παραπάνω έχει ίσως υπερβολικά πολλά περάσματα-breaks-ντάπα-ντούπα-ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ και καταντάει λίγο κουραστικό σε συνδυασμό με τη μεγάλη ένταση
Είναι και αυτό όμως μέρος του νέου ήχο των 'tallica
Υ.Γ. Έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλά ριφς που είναι παρόμοια με αυτά του St. Anger σε διάφορα σημεία, με τον τελείως διαφορετικό ήχο (και την τονικότητα) όμως δεν κάνουν μπαμ
