Να ‘ταν του χωρισμού η ώρα μας, χαρτάκι να το σκίσω,
για να μπορώ τα μάτια σου, ξανά να αντικρύσω.
Να ‘ταν ο δρόμος που χάραξες βατός, να ‘ρθω να
σ’ ανταμώσω,
για να σου πω ξανά, πως σ’ αγαπάω ΤΟΣΟ!
Να ‘ταν οι πόνοι σου άγκαθα, για να τα ξεριζώσω
και της καρδιάς σου τον ανθό, να μη ξαναματώσω.
Να ‘ταν τα βάσανά σου γράμματα, με γόμα να τα σβήσω
και της ζωής σου τη χαρά, απ’ την αρχή να ζήσω.
Να ‘ταν ο θάνατος γυαλί, με μια γροθιά να σπάσω
και εσένανε ποτέ ξανά, να μη μπορώ να χάσω.
Να ‘ταν το δάκρυ μου πνοή, εγώ να σ’ αναστήσω
και στην άδεια μου αγκαλιά, για πάντα να σε κλείσω.
Να ‘ταν η μοναξιά κερί, που λιώνει λίγο λίγο,
για να μπορώ το πόνο της, με μιας εγώ να σβήσω.
Να ‘ταν αυτά που με πονούν όνειρο, τη μέρα να ξυπνήσω
και τη ζωή μου απ’ την αρχή, με σένα να τη ζήσω.
G.M
