Η Μαντόνα είναι ένα φαινόμενο καλλιτέχνη όπως και εάν θέλει κανείς να ερμηνεύσει τη λέξη φαινόμενο, με εισαγωγικά ή χωρίς.Μπροστάρισα εδώ και τρεις δεκαετίες σε αυτό που λέμε μουσική βιομηχανία, δημιουργούσε και δεν ακολουθούσε μόδες.Το ταλέντο της κατά τη γνώμη μου βρίσκεται πιο πολύ σε αυτό που λέμε show woman παρά τραγουδίστρια.Ειδικά την εποχή των 80's ήταν μια ανάσα από τη Στέλλα Μπεζαντάκου όσο και εάν φρικάρει αυτό τους φίλους της. Στη πορεία δούλεψε και βελτιώθηκε και σε αυτό το τομέα.
Η μουσική βιομηχανία πάντοτε πρόσφερε στο ευρύ κοινό, εύπεπτη, μίας χρήσης μουσική την οποία το κοινό πάντοτε κατανάλωνε με βουλιμική όρεξη.Ακόμα και σε εποχές που γινόντουσαν "επαναστάσεις" στο χώρο της μουσικής, οι εταιρείες κάνανε παιχνίδι, με όμορφα αγόρια και κορίτσια,ατάλαντα τις περισσότερες φορές.Για παράδειγμα, αν δει κάποιος τους καταλόγους των επιτυχιών στις Η.Π.Α την "χρυσή" εποχή του rock n' roll(1955-1959),από τα τόσα τραγούδια που έχουνε μείνει κλασσικά μέχρι τις ημέρες μας,στο Νο 1 του Billboard έφτασαν μόνο τα 14 από τα 90 συνολικά Νο 1 της πενταετίας (ποσοστό 15.55%) και αυτό γιατί τα 11 ήταν του Presley.
Η Μαντόνα λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εμπορικό προιόν, πετυχημένο στο είδος της (κάτι σαν τη Χλωρίνη Κλινέξ ένα πράγμα δηλαδή) και από εκεί και πέρα και ένα ακόμα δείγμα του ότι η μουσική παιδεία, είναι δύσκολο να φτάσει στις ευρύτερες μάζες οι οποίες θα ικανοποιούνται πάντοτε με καλλιτέχνες τύπου Μαντόνα και βλέποντας τα παραλειπόμενα της συναυλίας της στο Ο.Α.Κ.Α από το "έγκυρο δελτίο ειδήσεων" του Star και από τις μεσημεριανές εκπομπές.
Εννοείτε βέβαια ότι δεν πήγα στη συναυλία της , οπότε και δεν έχω προσωπική άποψη για το show...
