H τελευταία και πιο μεγάλη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Διαχρονικό. Είναι ένα πολύ μικρό ροκ καφέ, δυτικά της Ροτόντας, αλλά τελικά μας χώρεσε όλους. Η θέα προς τα δυτικά μας έκλεβε την καρδιά και η πιπινοροή που κυλούσε λίγα μέτρα εμπρός από το τραπέζι μας, μας συντρόφευε.
Οι μισοί Αθηναίοι, οι μισοί Θεσσαλονικείς. Όλοι συναντιόμασταν για πρώτη φορά, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε καθόλου να καταλάβουμε ποιοι ήμασταν.
Μετά τις πρώτες συστάσεις, και πάνω στην ώρα, ήρθε η γκαρσόνα να μας πάρει παραγγελία. Αξίζει να σημειωθεί ότι θυμόταν την παραγγελία κανονικά και για πρώτη φορά σε συνάντηση δεν έγινε κανένα λάθος, και όλοι ήπιαν αυτό που παράγγειλαν. Τα βλέμματα μας ήταν ανοιχτά και πεινασμένα, και καθώς δεν υπήρχε φωτογραφική, αποτυπώσαμε σε αυτά τις αναμνήσεις μας.
Παιδιά καλά, χαμογελαστά, που εξέφρασαν με απλότητα τις ιδέες τους, σαν να γνωρίζονταν ήδη! Μιλήσαμε, γελάσαμε, παίξαμε με τις λέξεις, σιωπήσαμε δίχως ίχνος αμηχανίας και έπειτα χωρίσαμε με το βλέμμα της ελπίδας πως θα τα ξαναπούμε.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Ήμασταν χαλαρά και όμορφα, ήμασταν καλά και αναπαυτικά, ήμασταν άνετα και αντικριστά,
ήμασταν…εγώ κι ο Βασίλης!!!
Το κακό πλέον με τις συναντήσεις νομίζω ότι έχει παραγίνει… Την επόμενη φορά που θα σκεφτώ για συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, δεν θα βάλω θέμα..... θα μου στείλω πμ...
