Χμ... Λοιπόν, γενικότερα, στο μυαλό μου ο Θανάσης και ο Σαββόπουλος είναι τα δύο άκρα. Τον Θανάση τον αγαπώ πάρα πολύ σαν μουσικό καθώς και όσο έχω δεί μέχρι τώρα είναι πάρα πολύ "σωστός" σαν άτομο, αν και δεν τον έχω γνωρίσει οπότε επιφυλάσσομαι στο να εκφέρω ικανοποιητική γνώμη. Απο την άλλη τον Σαββόπουλο... έχω μια αλλεργία ρε παιδί μου, δεν αντέχω να τον βλέπω (πάνω απ' όλα), να τον ακούω κτλ. Εντάξει, παραδέχομαι απόλυτα την μουσική του προσφορά, την ερμηνεία του κάποιες φορές που είναι πάρα πολύ θεατρική (με τον καλό τρόπο, αλλά κυρίως κατ' εμέ με τον κακό) αλλά μου βγάζει μια απίστευτη αντιπάθεια.
Όταν λοιπόν, ενθουσιασμένος, περίμενα τους καρπούς και τα live της καινούριας τότε συνεργασίας του Θανάση με τους Night On Earth (οι οποίοι μου άρεσαν ήδη πολύ απο πρίν, έχοντας τους δεί live) φανταστείτε την απογοήτευσή μου όταν έμαθα για τον Διονύση και τα επερχόμενα tours...
Εντάξει, πήγα προσπαθώντας να μην έχω καμία απολύτως προκατάληψη αν και τελικά τα πιο πολλά μου σημεία αντιπάθειας επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Ιδίως αυτό το θέμα με την ψευτοθεατρικότητα, που ό,τι και αν έλεγε ειλικρινά μου ακουγόταν λες και ο τύπος το είχε προγραμματίσει μήνες και πάλευε να το κάνει να ακουστεί φρέσκο και αυτοσχέδιο (και ο Παπακωνσταντίνου πιο πολύ αμήχανος μου φάνηκε σε αυτές τις στιγμές, όπως καθόταν λίγο πιο κει). Δεν μπορώ να πώ οτι οι εκτελέσεις μου ακούστηκαν ιδιαίτερα φοβερές, ειδικά απο άποψη ενορχήστρωσης, αν και η μουσικότητα όλων (Κιουρτζόγλου ftw!) είναι σε κορυφαία επίπεδα και όντως απο αυτή την άποψη απόλαυσα παίξιμο. Και γενικότερα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη και δεν μου κίνησε κάν το ενδιαφέρον να κοιτάξω τον δίσκο.
Τώρα, φτάνοντας στο ζουμί... Είναι μια δουλειά που έχει όπως πάντα τον χαρακτήρα του Θανάση, με τους στίχους, με τις ιδέες και όλα τα γνωστά στοιχεία. Και μου άρεσε οτι γενικότερα παρ' όλη την συνεργασία με έναν νεκρό μουσικά, αν και πολύ έμπειρο, άνθρωπο δεν δίστασε να συνεχίσει να προσπαθεί και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα (αν και φανερά λιγότερα τολμηρά απο τον "Διάφανο" π.χ. κατ' εμέ, για να μην μιλήσω για "Βροχή απο Κάτω").
Παίξιμο απο τους μουσικούς όπως προανέφερα άριστο, πολύ σωστό, απόλυτα δεμένο. Και ο Διονύσης, έχει σημεία που δεν μπορώ να πώ οτι με ενθουσιάζει, υπάρχουν περιπτώσεις που πραγματικά αφήνω το όλο προσωπικό θέμα στην άκρη και θαυμάζω τις δυνατότητες και το feeling που καταφέρνει ανα στιγμές. Κορύφωμα για μένα η επανερμηνεία του Sara, παρ' όλο που θεωρώ οτι ο δίσκος αυτός είναι κρίμα να αγγίζεται διαφορετικά απ' ό,τι είναι, όπως και οι φοβεροί στίχοι και η δύναμη που τους δίνει στο Αυτό ή στο Ο Φορτίνο Σαμάνο. Απο την άλλη, μάλλον αδιάφορος μένω για την εκτέλεση (και μουσικά επίσης) του Ορυχεία ή του Το Κάλεσμα.
Κομμάτια που με κόλλησαν απο την πρώτη στιγμή είναι το Αυτό, η "επανεκτέλεση" του Σαν Αστραπή, το O Φορτίνο Σαμάνο και πάνω απ' όλα το απίστευτα εύθυμο και καλογραμμένο Ασπρομόντε.
Εν τέλει, είναι αρκετά απολαυστικός δίσκος, αν και υστερεί κατ' εμέ σε σχέση με το παρελθόν του, και συνεχίζω να προσμένω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον (ειδικά μετά τα τελευταία live που είδα) την αντίστοιχη συνεργασία με Night on Earth ή και σε κάτι άλλο, καθώς και να ελπίζω οτι σιγά σιγά φτάνει ο καιρός που θα αποκολληθεί απο το συγκεκριμένο ντουέτο και θα πάει για άλλα πράγματα, που κατα την γνώμη μου θα αφήσει σε αυτόν περισσότερη δυνατότητα και χώρο για πειραματισμό ώστε να ξετυλιχθούν οι ιδέες του σε κλίμακα που τον δικαιώνει, και όχι χρησιμοποιούμενες εν μέρει ώς μέσο αναβίωσης άλλων μουσικών ή και όχημα στο να τον γνωρίσει ένα πιο ευρύ και "ελαφρύ" κοινό.
