Ζω σε ένα κόσμο αλλόκοτο
Γεμάτο μυστήριο
Σε ένα κόσμο χωρίς λογική
Και ελπίζω πως κάποτε
Θα καταλάβω κι εγώ
Πώς να ζω στη μοναξιά
Ζεις σ ένα σύμπαν παράλληλο
Δίχως όνειρα
Το σώμα σου κουρασμένο αναζητά
Την πηγή, την πηγή της ευτυχίας μου
Τη λύτρωση
Το αύριο είναι μακριά μου λες…
Όμως είναι κοντά όσο το χθες
Η μνήμη με προδίδει και με πάει
Σε λούνα παρκ, πλατείες…
Και γελάει
Σαν κάποιο μεθυσμένο που αράζει
Στου Ναβαρίνου την πλατεία όταν χαράζει
Θέλω να φωνάξω δυνατά
Μα η φωνή μου χάνεται
Σαν σε κοιτώ στα μάτια
Γίνομαι παιδί και λαχταρώ
Να παίζω σε χωράφια ξένα
Να ζήσω ανέμελα ξανά(προσπαθώ)…
Κι όμως είσαι εκεί
Φάντασμα του παρελθόντος
Στοιχειώνεις τα όνειρά μου
Και με οδηγείς πια στο μονοπάτι το στενό
Στο ανήλιαγο δωμάτιο του μυαλού σου…
Το φεγγάρι σε ζηλεύει
Τα άστρα θα ΄θελαν να στολίζουν
Τα πυρόξανθα μαλλιά σου
Το πέπλο της νύχτας σε ντύνει
Κάθε βράδυ με πανσέληνο…
Μη σταματάς…
Δεν μπορείς να προχωρήσεις(
Ξαναπροσπάθησε…
Μη τα παρατάς…
Με μια κιθάρα αγκαλιά
Και συγχορδίες στη σειρά
Ψάχνω να βρω την ησυχία
Με μελωδίες από παλιά
Και παρτιτούρες δανεικές
Φτιάχνω μια κοσμοθεωρία
