Κάποιοι ταξιδεύουν με αυτόν, κάποιοι ταξιδεύουν για αυτόν και κάποιοι ταξιδεύουν σε αυτόν.
Μία παρόμοια μελέτη.
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=43245.msg400003#msg400003Και δεν ξέρω γιατί, αλλά μου μπήκε στο μυαλό ότι κολλάει κι ένα ποιήμα του Γιώργου Καμαρινού, ενός παιδιού που κατά ένα περίεργο τρόπο είναι πάντα μαζί μας.
"Τα όνειρά μου με εγκαταλείψανε.
Καμιά νεράιδα δεν θα μου χαϊδέψει τα μαλλιά ξανά.
Κανένα αστέρι δεν θα λάμψει μόνο για μένα.
Και ο λύκος
που με συντρόφευε πάντα στις δύσκολες στιγμές
τώρα μου άφησε μία νυχιά στο πρόσωπο.
Δεν θέλω να ανάψω το φως στο δωμάτιο μου
Φοβάμαι ότι θα τρομάξω αν το κάνω αυτό.
Τώρα πια δεν ντρέπομαι να το πω:
Το σκοτάδι είναι φίλος μου.
Μόνο αυτό με καταλαβαίνει και όταν του ζητώ να μείνει σιωπηλό,
το κάνει χωρίς διαμαρτυρία.
Δεν έχω που να στρέψω το κεφάλι μου.
Γι αυτό το έχω πάντα στραμμένο προς τα κάτω.
Τελικά, μερικές φορές τα άψυχα πράγματα σε βοηθάνε πιο πολύ από τα έμψυχα. Όταν τα έχεις ανάγκη.
Ενα στυλό και μια κόλλα χαρτί
μπορούν να σε σώσουν."
