Κατανοώ τους προβληματισμούς και τις θέσεις σου φίλε faser. Ας μου επιτρέψεις κάποια ακόμα σχόλια-παρατηρήσεις, χωρίς να σε ακυρώνω, χωρίς να σε επικυρώνω, ακριβώς γιατί κάποια πράγματα περιδινίζονται απλώς και μόνο στη σφαίρα της υποκειμενικότητας.
Μιλώντας για το συγκεκριμένο κομμάτι, θα σου έλεγα πως χρησιμοποίησες ένα παράδειγμα μιας πρώιμης και σχετικά περισσότερο ανώριμης φάσης, είτε σε επίπεδο συνθετικό, είτε παραγωγής που δεν χαρακτηρίζει συνολικά μια 10χρονη πορεία μισής ντουζίνας δίσκων. Δεν αναφέρομαι στην χρήση μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού συγχορδιών...πέρα κι έξω από την όποια υπόκλιση που κάνω στους τεχνικά ικανότατους ,θεωρητικούς τε και μη, μουσικούς, η κατακλείδα παραμένει η συναισθηματική διέγερση που σου προκαλεί το άκουσμα ενός κομματιού. Η ανάλυσή του -κι αν- έρχεται στη συνέχεια. Ας πούμε, μου είναι μάλλον αδιάφορο αν το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας" έχει συγχορδίες που μπορεί να αποδώσει κι ένα νήπιο συγκυριακά την ώρα που παίζει με την πλαστική κιθάρα του, από τη στιγμή που σε συγκινεί και σε καθηλώνει. Αν σταθώ αποκλειστικά και μόνο στο τεχνικό στοιχείο, πιθανότατα να είχα αφαιρέσει το δικαίωμα στον Bob Dylan να τραγουδάει, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως θα απολάμβανα το ίδιο το "Like a Rolling Stone" με τη φωνή του αψεγάδιαστου Φραγκούλη.
Για να έχεις επιτυχία στο εξωτερικό δεν αρκεί και μόνο μια τεχνικά αξιόλογη μπάντα. Είναι τόσοι οι παράγοντες που πρέπει να συνυπάρξουν, που μάλλον δεν θα βγάλουμε άκρη. Δεν το αποδίδω όμως πρωτίστως πλέον στην έλλειψη ικανών μουσικών ή πρωτότυπης γλώσσας. Ειδικά η αγγλόφωνη σκηνή έχει βγάλει αριστουργήματα κατά καιρούς. Μιλώντας όμως και πάλι για τα Διάφανα Κρίνα, ρίξε μια ματιά στο
review που είχε κάνει το Splendid για το τρίτο τους album.
"Silence Gives The Odour of Cherries is the band's third full-length, and it finds the group at the height of their powers. Their sound is one part The Cure and two parts Bends-era Radiohead, shaken lightly and poured out in layers of breathtaking audio bliss. They play guitar lines that Radiohead's Johnny Greenwood would be proud to call his own. Anestopolous' voice is a rich baritone, which can on occasion sound a bit overly emphatic, but which generally meshes well with the rest of the band. The songs start in a tight knot, then explode into grand, expansive musical cries; they play off of each other in complex and ever-shifting ways, the product of more than a decade of recording music together."
...και τσέκαρε γενικότερα μερικά
review του ξένου τύπου, τα οποία είναι ιδιαίτερα κολακευτικά, χωρίς μάλιστα να συνυπολογίσουμε και την άγνοια περί γλώσσας και κατά πόσο τους ξενίζει. Δε μου δίνεται από πουθενά η αίσθηση πως δεν θα μπορούσαν να σταθούν στο εξωτερικό, με τις κατάλληλες γνωριμίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να γίνουν οι αντίστοιχοι U2 ή Muse για να έχουν λόγο ύπαρξης.
Μια και θέτεις το ερώτημα...αν ήμουν παραγωγός, θα έπρεπε πρωτίστως να εξετάσω αν με αφορά κυρίως η εμπορική εκμετάλλευση του συγκροτήματος και η τσέπη ή να κάνω την κ@ύλα μου, προτείνοντας και προοθώντας ό,τι κρίνω αξιόλογο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την μακροβιότητα της θέσης μου. Κι επειδή το πιθανότερο είναι να επέλεγα το δεύτερο, στείλτε κανένα βιογραφικό στην εταιρεία, γιατί αδειάζει θέση γρήγορα.
