Στου χρόνου τα ποτάμια,
Το νόημα ζητώ,
ποτές μου δεν το βρίσκω,
στα όνειρά μου ζω..
Όμορφο, ονειρικό ταξίδι, μες της νυχτιάς την καθάρια σιγαλιά, σε μονοπάτια απάτητα την ψυχή περπατά..
Και όπως είπα και αλλού, λατρεύω της νύχτας την ησυχία, μακριά από τη Βοή, το «πλήθος», και όλα της μέρας τα δήθεν. Αν και αναγκάζομαι να την υπομείνω. Υπομονή κάνω ως τότε που του χρόνου τα μονοπάτια με τα δικά μου θ’ ανταμωθούν.. Ώστε να ζω λίγο πιο κοντά στο δικό μου το θέλω...
Βέβαια ζήτημα επιλογής είναι μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Χρειάζεται όμως να κάνεις υπομονή κάποιες φορές, μέχρι να ζεις, να έχεις αυτό που θες..
Σαν τον κηπουρό που προσμένει ο βολβός κρίνο να γίνει..
Καλό Ξημέρωμα.