Εχθές η νύχτα σ’ έστεψε βασίλισσα της πλάσης
το Βόρειο Στέμμα έλαμπε επάνω απ’ το κεφάλι σου
ανέμελο το πέλαγος κοιμόταν στην αγκάλη σου
και συ ακίνητη φοβόσουν μήπως το ταράξεις
Μα ζήλεψαν τη λάμψη σου τα υπόλοιπα αστέρια
κι έστειλαν προς το μέρος σου έν’ αεράκι ασήμαντο
φουρτούνιασε με μιας το πέλαγο το ακύμαντο
και καταρράχτης σού ‘φυγε ανάμεσα από τα χέρια
Με αλυσίδα έδεσες το πιο λαμπρό αστέρι
και το ‘χες στο λαιμό σου ασημένιο κόσμημα
και το φεγγάρι έπαιζες στα δάχτυλα σαν νόμισμα
κορώνα ή γράμματα να δεις αν θα σου φέρει
Μα φύσηξε ο άνεμος και σου’ πεσε απ’ το χέρι
και το φεγγάρι έσπασε του πέλαου τον καθρέφτη
σε μια στιγμή αιώνια το φως σου εξοδεύτη
και πίσω ξαναγύρισε στου ουρανού τα μέρη
Έχασες πια την αίγλη σου βασίλισσα της πλάσης
το μόνο φως που σου ‘μεινε είναι ένα κεράκι
που το κρατώ προσεκτικά μη σβήσει απ’ το αεράκι
κι ας ξέρω πως με την αυγή τον ήλιο θα θαυμάσεις
