Σε σκιές δωματίου σκοτεινού και έρημου
με κατακλύζουν συναισθήματα τα πιο μύχια
κι όπως το κομμένο άκρο νιώθει ακόμα τα νύχια
έχω την αίσθηση των μαλλιών σου στο χέρι μου
Το δωμάτιο κελί υγρό και ανυπόφορο
νομίζω πως θα με πνίξει ο τοίχος
πόσο μου λείπει της φωνής σου ο ήχος
και το γέλιο που χάριζες απλόχερο
Πόσο αργά κυλάει απόψε η ώρα
πόσο γρήγορα φεύγουν τα χρόνια
μυρίζω στον αέρα τη δική σου κολόνια
κι ας ξέρω πως είσαι στης λήθης τη χώρα
Οι τέσσερεις τοίχοι τα σύνορα του κόσμου
κι όλη μου η ζωή χωρά σ’ ένα μόνο βράδυ
θαρρώ πως βλέπω στο σκοτάδι
τη μορφή σου να στέκεται μπρος μου
Μόνο η γεύση δε σ’ έχει ακόμα γνωρίσει
μόνο αυτή απομένει με παράπονο
και καθώς η αυγή με βρίσκει κατάμονο
πόσο θα ‘θελα να σε είχα φιλήσει
