Κραυγαζεις μες τη νυχτα να τρομαξει η σιωπη
μα τον αντιλαλο της ακους και τρομαζεις..
τη μερα ευκολο να ξεχαστης και να ξεχασεις,
ανθρωποι που περνουν απο μπροστα σου σε εξυψωνουν..
Το κοριτσακι στη γωνια δεν ειδες.γυρισες το βλεμμα,
επιταχυνες το βημα,μα αυτο στη θεση του εμεινε
το χερι σου προτεινε ζητωντας λιγη συμπονια
Ποιος θα μπορουσε να σε βοηθησει οταν
μονος σου πληγωνεσαι,
οταν χτιζεις τοιχους και φραγματα
οταν στις ειδησεις κοιτας και χαιρεσαι
οταν τα κερδη σου βλεπεις να μεγαλωνουν
Μα το απογευμα..το διαισθανεσαι πως ερχεται..αγωνια σε πιανει..
στο δρομο κοιτας πισω αν σε ακολουθουν.ποιος ομως?
Ισως να ξερεις μεσα σου τι σε κυνηγαει.
Οχι δεν θα φωναξεις.δεν θα γυρισεις το βλεμμα πισω,
γιατι ξειρεις τι θα δεις.
εισαι εσυ!!!
