Πάει καιρός, έχεις χαθεί
Ρωτάω τους φίλους, μα δεν σ’ έχουν δει
Μπλέχτηκες πάλι στου πόνου τα δίχτυα
Η τιμωρία σου έγινε πικρή συνήθεια
Δε φταις, δεν το βλέπεις;
Ξύπνα λοιπόν
Μη ζεις τη ζωή σου σα να ‘σαι απών
Τα χέρια του γίναν σκυλιά που δαγκώνουν
Επάνω σου ρίχνονται και σε ματώνουν
Τα χείλη που έλπιζες αγάπη να στάζουν
Φίδια γενήκανε, φαρμάκι σταλάζουν
Δε φταις, δεν το βλέπεις;
Ξύπνα λοιπόν
Μη ζεις τη ζωή σου σα να ‘σαι απών
Δεν σου αξίζει καμιά τιμωρία
Ένοχη είναι η δική του ανανδρία
Μην πνίγεσαι άλλο στης θλίψης το κύμα
Δεν είσαι ο θύτης, καλή μου, είσαι θύμα
