Το σώμα άνοιξε με δυο χτυπήματα
Και φάνηκαν ένα σωρό στολίδια
Ένα παιδί σκυμμένο με συνθήματα
Τα καταχώνιασε σα νέα του παιχνίδια
Το δέρμα έκλεισε με τον καιρό
Κι άνθρωπος ποτέ δεν έλαβε γνώση
Για ένα σκεύασμα υποφερτό
Τι κι αν το είχε μετανιώσει
Γυρίζει η μέρα όπως πάντα ακριβής
Μα το κορμί αναπαμό δεν έχει
Κλωτσάει ρυθμικά, ήχος διαρκής
Σε μια ψυχή που όλο και χωλαίνει
Ώσπου το σώμα άνοιξε πάλι στα δυο
Και τα κρυμμένα του στολίδια αποξερνούσε
Μ’ ένα βαρύ του παλιό βρηχυθμό
Τα πέρατα του κόσμου ακουμπούσε
Και σαν περάσαν δίπλα γηγενείς
Τρόμαξε ένα παιδάκι κι ενθυμήθει
Παιχνίδια που είχε κρύψει ευτυχής
Σ’ ένα κορμί που μόλις εκοιμήθει.
