Μια νέα Αφετηρία...

[mantinada]

Αναζητώντας του Ονείρου διαδρομές,
σε μονοπάτια σκοτεινά ήμουν χαμένη,
λίγη ζητούσα ζεστασιά μιας αγκαλιάς
να με λυτρώσει απ’ του Πόνου μου τη μέθη…

Ένα κορμί, που το τυλίξανε τα νέφη,
κρυφό αγρίμι, οπαδός της σιγαλιάς,
Θάνατος τώρα είναι ότι μ’ απομένει
για να ξεφύγω απ’ τις αλήθειες τις ωμές…

... ... ... ...

Κεφάλι σκύβω και το βλέμμα χαμηλώνω,
"Δεν ήμουν άξια να Ζήσω τελικά...",
παγών’ η νύχτα κι η Σιωπή μου φέρνει δάκρυ
που σαν κυλάει μοιάζει, Θεέ μου, με φωτιά…

Πως να ξεχάσω τη γλυκιά σου τη Ματιά,
πλάι μου θέλησα να σ' έχω κι όχι αντίκρυ,
μοιάζουν τα Χάδια σου να είν' αερικά
κι εγώ παιδί που χίλιους Φόβους εκπληρώνω...

... ... ... ...

Θλίψη μεγάλη κι υποσχέσεων σωρεία,
"Σύντομα τ' Όνειρο θα βγει αληθινό...",
πράξεις μικρές μα έχουν τόση σημασία
που σαν Παράδεισο τις νιώθω τις στιγμές...

Έξω στον Κήπο ανθίζει πάλι ο μενεξές,
στα χείλη πάνω τα Φιλιά σου αμβροσία,
Φως απ' το βλέμμα σου, αστέρι αυγερινό,
κι εμείς, αντάμα, σε μια νέα αφετηρία...

... ... ... ...

[Aganippi]

Καλημέρα Μαράκη!
"δεν ήμουν άξια να ζήσω τελικά" -> πολύ δυνατό με πολλά νοήματα...
"κι εγώ παιδί που χίλιους φόβους εκπληρώνω..." κι αυτό πολύ δυνατό σημείο.

Μου άρεσε πολύ η "Νέα αφετηρία" γι' αυτό και θέτω την άποψη μου. Μόνο αυτή η νέα αφετηρία δεν ξέρω αν ήταν η εκπλήρωση του ονείρου που θα βγει αληθινό. .... Όπως και να το θέτεις το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο στην ανάγνωση.


Φιλικά

[KgSoloman5000]

Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα από πλευράς περιεχομένου και νοημάτων.
Το "δεν ήμουν άξια να ζήσω τελικά" που αναφέρει η Aganippi δεν νομίζω ότι έχει πολλά νοήματα, μάλλον ένα πολύ σαφές...

αλλά με εντυπωσίασε αυτή η περίεργη ομοιοκαταληξία. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάποιο ποίημα με τέτοιου είδους τεχνική. Μπορείς να μας πεις αν έχει κάποιο όνομα αυτού του είδους η ομοιοκαταληξία και αν την ξεσήκωσες από κάπου (με την καλή έννοια) ή αν είναι δική σου ιδέα ; Πιστεύω ότι θα χει ενδιαφέρον να δουλέψεις σε αυτό το στυλ (δεν έχω διαβάσει παλαιότερα ποιήματα σου, ίσως το κάνεις ήδη) και να το πλασάρεις σαν προσωπική σφραγίδα.

[mantinada]

Aganippi,
χαίρομαι ιδιαιτέρως που σου άρεσε
μιας και η "Νέα Αφετηρία" σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου...
Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες στιγμές, μα πάντα μια ελπίδα ζωντάνη...
Και διάθεση, πολλή διάθεση για μια νέα αρχή,
για την εκπλήρωση του Ονείρου...

KgSoloman5000,
σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου...
Περιεχόμενο και νόημα λοιπόν,
έρωτας, αγάπη, απελπισία, ελπίδα, προσμονή...
Δεν είναι κάτι πρωτότυπο ούτε με κρυμμένα νοήματα,
μια απλή απεικόνιση συναισθημάτων και τίποτα περισσότερο...

Όσο αφορά την ομοιοκαταληξία τώρα,
η αλήθεια είναι πως είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με κάτι τέτοιο,
και δεν ήταν και ιδιαίτερα εύκολο για αρχή...
Δε γνωρίζω αν είναι κάποιο ήδη υπάρχον είδος,
μια απλή σερβιτόρα είμαι, ούτε φιλόλογος, ούτε λογοτέχνης...
Ίσως να έτυχε κάποτε να διαβάσω κάτι παρόμοιο,
ίσως πάλι όχι, ότι κι αν σου έλεγα ψέμα θα ήταν και δε θα το 'θελα...

Φαντάζομαι πως όλο και κάποιος θα υπάρχει εδώ μέσα που θα γνωρίζει
οπότε θα προτιμήσω για την ώρα να περιμένω μήπως και φανεί...
Στο μεταξύ, ίσως κάνω και μια μικρή έρευνα πάνω σ' αυτό να δω που θα με βγάλει.
Η λογική μου πάντως λέει πως δεν είμαι η πρώτη που επιχειρώ κάτι τέτοιο...
Και πάλι σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου,

να είστε καλά,
καλό μεσημέρι σε όλους!

Μαρία Κ.
 

[gkou]

Πολύ όμορφο Μαρία μου!!!

[MISTREATED]

Μαράκι, άν και δεν μας έχεις συνηθήσει σε τέτοιου είδους πρωτοτυπίες, φαίνεται ότι τελικά άν 'το έχεις' δεν έχει σημασία
ο τρόπος αλλά το αποτέλεσμα. Πανέμορφο, ιδιαίτερα το τελευταίο δίστιχο του 2ου τετράστιχου - η αρνητική σκέψη του
ποιήματος και τα δύο τελευταία τετράστιχα με την θετική και αισιόδοξη. Προσωπικά , δεν με χάλασε η πρωτοτυπία της ομοιοκαταληξίας καθόλου και μάλιστα το είδα θετικά και μου άρεσε πολύ. Πάντα πετυχαίνεις στα γραπτά σου όμορφα αποτελέσματα όταν εμπλέκεις τα στοιχεία της πονεμένης αγάπης και της ελπίδας για το καλύτερο.

[armagedon]

ομορφο το ουρανιο τοξο μετα την καταιγιδα Μαρια...φτανει να το θυμομαστε για να παιρνουμε δυναμη να αντεχουμε και αλλες(καταιγιδες)..

[mantinada]

Γεωργία μου,
να είσαι καλά κοπελάρα μου 

Γιάννη,
σχεδόν πάντα μέσα από την απαισιοδοξία βρίσκω
δύναμη να αισιοδοξώ και πάλι...
Δες το ως άμυνα ίσως του εαυτού μου για να συνεχίζει
όταν θεωρώ πως είναι αδύνατο να το κάνω...
Πρωτοτυπία όσο αφορά τον τρόπο με τον οποίο εγώ συνηθίζω
να εκφράζομαι, ναι, αλλά αν μιλάμε για γενικότερη πρωτοτυπία
τότε καλύτερα θα ήταν να αφήσουμε άλλους να το πουν,
εκείνους που έχουν τη γνώση να το κάνουν...
Και υπάρχει τουλάχιστον ένας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει
σ' αυτό το ζήτημα.
Υπομονή λοιπόν, η μεγαλύτερη αρετή όλων 

Άκη,
το ουράνιο τόξο πάντα θα βγαίνει για να μας γεμίζει ελπίδα...

Να είστε καλά όλοι,
ευχαριστώ για το χρόνο σας,
καλό μεσημέρι!

Μαρία Κ.

[Ωρίωνας]

Τα ζευγαρώματα των ομοιοκαταληξιών που επέλεξες η αλήθεια είναι οτι δεν συνηθίζεται να απαντώνται ή τουλάχιστον δεν έτυχε να απαντηθούν απο εμάς που το θέτουμε ως ζήτημα. Τα ζευγαρώματα αυτά σε μια προσωπική, αδόκιμη, τοποθέτηση θα τα χαρακτήριζα ως μια μεγενθυμένη σύνθετη μορφή του "πλεχτού" είδους, καθώς η πλεχτή ομοιοκαταληξία αναφέρεται στα τετράστιχα που ζευγαρώνουν 1-4 και 2-3 ενώ εδώ εφαρμόζεται μεγενθυμένα σε σύνθεση δύο τετράστιχων στροφών με σύνολο οχτώ στίχων. Το αν, αυτό το γεγονός, ενδέχεται να αποτελέσει την προσωπική σου στιχουργική σφραγίδα θα γίνει αντιληπτό όταν το φαινόμενο αυτό επαναληφθεί σε συχνότητα και μέγεθος τέτοιο που διαχρονικά θα το καταστήσουν ως προσωπική σου υπογραφή. Σαφέστερα, θα έλεγα οτι, απλά, η επανάληψη του φαινομένου θα έκανε τους αναγνώστες να αντιληφθούν ποιός το έχει γράψει έστω κι αν αυτό δεν ήταν υπογεγραμμένο λόγω της παγίωσης του φαινομένου. Κατά συνέπεια, αν θα θεωρηθείς πρωτοπόρα σε ένα, τουλάχιστον, καινοφανές ιδίωμα είναι μια απόφαση που θα πάρεις εσύ και που θα την καλλιεργήσεις με σύμμαχο τον χρόνο. Η παγίωση του ιδιώματος, και μόνο, θα το καταστούσε προσωπική σφραγίδα καθώς θεωρώ οτι σε έναν πλανήτη  μερικών δισεκατομμυρίων ανθρώπων, στατιστικά, είναι αρκετά πιθανό κατά περίσταση να έχει εμφανιστεί, το ζήτημα όμως είναι ποιός θα το υιοθετήσει σαν τέκνο του.
Φιλικά Ωρίωνας

[mantinada]

Καλησπέρα σε όλους,

έχουμε λοιπόν την απάντηση που γυρεύαμε KgSoloman5000
και μάλιστα από κάποιον που, αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει
μέσα από το σχολιασμό του σε διάφορα μέλη του kithara πως
όσα έχει να πει είναι, το λιγότερο, εμπεριστατωμένα...

Να είσαι καλά Ωρίωνα για το χρόνο που αφιέρωσες εδώ.
Εύχομαι να μη σε κούρασε πολύ η έρευνα που χρειάστηκε να
κάνεις για να μας διαφωτίσεις στο θέμα που προέκυψε...

Τώρα για το αν θα επιλέξω να συνεχίσω να γράφω έτσι,
τι να πω; Ο χρόνος θα δείξει...
Ήταν αρκετά κουραστικό σαν αρχή μα σίγουρα ενδιαφέρον
στην τελική του μορφή. 

Και πάλι ευχαριστώ για το χρόνο και τον κόπο σου,
να είσαι πάντα καλά και να μας δίνεις τα φώτα σου...

Με εκτίμηση,

Μαρία Κ.

[Νεφελοβάτης]

Ο μενεξές δεν ανθίζει, μα αντέχει, σ’ αντίθεση με τους βασιλικούς τους καλοκαιρινούς τουλάχιστον.. Και η λεμονιά μουδιασμένη τον ουρανό αγναντεύει και λαχταρά να νιώσει του ήλιου τη θωριά..

Για να ζεστάνει τον τρυφερό κορμό της, μια και είν’ ακόμα μια μικρή που τα’ αστέρια αγναντεύει και απαντήσεις σε ερωτήματα γυρεύει για να βρει..

Όπως εκείνο που την ψυχούλα της ταλανίζει από τότε που σαν φιντανάκι ξεφύτρωνε.. Που είναι τ’ αδέρφια της, γιατί το χώμα στις ρίζες της είναι λιγοστό, γιατί ο αέρας τόση καπνιά κουβαλά..

Ερωτήματα που όλοι κάνουμε, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο έντονα..

Υπέροχο, με εικόνες και συναισθήματα που την ψυχή την ταξιδεύουν..

Και τεχνικά, η ομοιοκαταληξία όχι απλά ασυνήθιστη, μα πραγματικά προτότυπη, και δεν είναι δικά μου λόγια αυτά..

Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου, και καλά μας ταξίδια..

[mantinada]

Ουρανέ μου,
ο κήπος σου, ο κήπος μας...

Ο μενεξές ανθίζει χαρά μου, αντέχει ν' ανθίζει έστω κι αν ο καιρός δε βοηθάει.
Κι η λεμονιά μονάχη στέκει κι αναρωτιέται, ναι, για όλα όσα γύρω της συμβαίνουν μα και για κάτι ακόμα...
Για το πότε θα νιώσει ξανά τη ζεστασιά ενός βλέμματος, ενός αγγίγματος, από εκείνον που θέλησε να την προστατεύσει και να τη βοηθήσει να γίνει δέντρο σωστό.
Κι εκείνη, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, απλόχερα θα του χαρίσει την ευωδιά των ανθών της και τους χυμούς των καρπών της...

Αλήθεια, σου έχω πει πως στη δουλειά με φωνάζουν "λεμονιά"; 

Ένα παιχνίδι ήταν η τεχνική της ομοιοκαταληξίας αυτής,
ένα παιχνίδι που τελικά έκανε αίσθηση στους γνώστες των συγγραφικών τεχνικών και δε σου κρύβω πως μου άρεσε αυτό...
Δύσκολο όμως χαρά μου, κουραστικό!
Χαίρομαι πάντως, είτε συνεχίσω να γράφω έτσι είτε όχι, που προκάλεσε αίσθηση σε κάποιους και τους έδωσα το έναυσμα να επιχειρήσουν κάτι παρόμοιο...

Τα ταξίδια της ψυχής μου έναν προορισμό έχουν και το ξέρεις,
Τον Ουρανό χαρά μου, το δικό μου Ουρανό...
Και πάντα καλά θα είναι όσο στο πλευρό μου σ' έχω...

Καλό μας απόγευμα!!