Χτυπούν τα πέταλα του χρόνου
καλπάζει πάντα αμέριμνος μπροστά
μες το πλακόστρωτο δρομάκι
χαράζει χρόνια πια σβηστά.
Βροντούν σαν κρόταλα στ΄ αυτιά μου
των κάλπικων αιώνων οι στιγμές
απρόθυμο νερό σ΄ ένα ρυάκι
που χύνεται στην άβυσσο του χθες.
Λυγίζω στο πέρασμά του
μι΄ ανάσα του θανάτου
σφραγίζει τη ζωή μου
και τον ρωτώ "γιατί;"
Βαδίζω στη σιωπή του
στις όχθες χρόνου αδύτου
βουλιάζω και πλανιέμαι
με σέρνει, μ΄ απαιτεί.
