Θυμάμαι ήμασταν παιδιά κείνα τα βράδια
κι όλου του κόσμου τα στραβά τα βλέπαμε ίσια
με ανοιγμένα τα φτερά και με την τσέπη άδεια
όνειρα κάναμε στα πρώτα μας μεθύσια .
Τώρα ξεμέθυστοι με τα φτερά κομμένα
κοιτάμε πίσω μας τα χρόνια τα χαμένα
κι ίσως να φταίγαμε εμείς ή ο κόσμος που ‘ναι σάπιος .
Κι αν τελικά το γέλιο σου έγινε σιωπή
θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ μου ‘χες πει
κάποτε να το θυμηθείς , εγώ θα γίνω κάποιος .
Θυμάμαι μοιάζαν τα ξενύχτια μας λουλούδια
και εμείς ρουφούσαμε τη γύρη σα μελίσσια
με γέλια ξέγνοιαστα και με παλιά τραγούδια
όνειρα κάναμε στα πρώτα μας μεθύσια .
Τώρα ξεμέθυστοι με τα φτερά κομμένα
κοιτάμε πίσω μας τα χρόνια τα χαμένα
κι ίσως να φταίγαμε εμείς ή ο κόσμος που ‘ναι σάπιος .
Κι αν τελικά το γέλιο σου έγινε σιωπή
θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ μου ‘χες πει
κάποτε να το θυμηθείς , εγώ θα γίνω κάποιος .