Πέρα στα απέραντα της γης, της οικουμένης.
Πέρα στα απόμερα της θλίψης που προσμένεις.
Πέρα στο πέρασμα του αιώνιου του κόμβου,
πέρα πιο πέρα από κάθε λογής φόβου.
Στο πέρα πέρα μας στο τότε, στο εκεί,
σε μέρη άγνωστα στην Αφρική.
Μες σε σπηλιές με ρυθμούς των τυμπάνων,
ξανά γεννιέσαι με ξόρκια Σαμάνων.
Πατριδοκάπηλος σοφός των αστείων,
θαμώνας μόνιμος καπηλιών και αιθρίων.
Σημαία ξέθαρρη ανακωχής,
Δεν πολεμάς ξέρεις, δεν το έχεις.
Θέλεις την νιότη μου για φυλακτό σου.
Κάθε μου όνειρο να είναι δικό σου.
Θες την ανάσα μου να σε ζεσταίνει,
και την ελπίδα μου να ξεμακραίνει.
Μα δεν σε άκουσα πέρα από λόγια,
από υποσχέσεις και μπεκρολόγια.
Για εσένα κάτι να μας πεις.
Πες μου δεν θέλεις, ή δεν μπορείς;
Άνοιξε το στόμα σου κάθισε ίσια,
στα μάτια κοίτα με παλικαρίσια.
Κούνα τα χείλη σου και πες μου κάτι,
Ποιο το όνομα σου μικρέ σακάτη;
