Διαβάζοντας τα σχόλια των συνφορουμιτών ένιωσα μια ανησυχία γιατί τίποτα μυστήριο ή αντιφατικό δεν βρήκα στους στίχους σου...
τις επιείκιες που φυλάμε για μας, τα μαστιγώματα που επίσης κρατάμε για μας...
τις παραισθήσεις που μας τυλίγουν, τις ψευδαισθήσεις που επιλέγουμε, τις αυταπάτες που γουστάρουμε
τα "θέλω" που ξεσκεπάζουμε, τα "πρέπει" που (κάποια ευλογημένη στιγμή ) απαξιώνουμε, το εγώ μας που αξιώνουμε...
και η σιωπή στο τέλος που περιλαμβάνει τα πάντα... την αλήθεια και το ψέμα που νιώσαμε, όσα μας παραπλάνησαν ηθελημένα ή αθέλητα, όσα μας απογείωσαν , όσα μας φτιάξαν ότι είμαστε...αυτό το (ευτυχώς) απροσδιόριστο, πάντα μεταλασσόμενο και πάντα ρέον εγώ...
Λάμπρο είμαι μέσα στίχους σου και τους απολαμβάνω
