Να πω κι εγώ την άποψή μου…
Κατ’ αρχάς να θυμίσω για ποια μπάντα μιλάμε. Αν εξαιρέσουμε τους Rolling Stones που πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να βγάζουν καινούρια άλμπουμ και να περιοδεύουν ακόμη και μετά το θάνατό τους, οι U2 είναι η μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη σήμερα. Έχουν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία με δουλειές που πουλάνε εκατομμύρια αντίτυπα κάθε φορά, γενική κριτική αποδοχή, δυνατότητα να γεμίζουν στάδια σε κάθε τουρνέ τους και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν από άλλα μεγάλα και ιστορικά γκρουπς που συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, αλλά που δεν κατέχουν (κατά την ταπεινή μου άποψη) τον άτυπο τίτλο της "μεγαλύτερης ροκ μπάντας στον πλανήτη σήμερα".
Άκουσα το CD 1η φορά στο laptop κάνοντας και 3.857 άλλες δουλειές ταυτόχρονα. Δεν κατάλαβα τίποτε. Δοκίμασα και 2η φορά έτσι. Τα ίδια. Μετά σκέφτηκα ότι μια μπάντα σαν τους U2 που μεγαλώσαμε μαζί, αξίζει και δικαιούται περισσότερο της προσοχής μου. Και το άκουσα "κανονικά". Και είχε μεγάλη διαφορά!
Ένα από τα πρώτα πράγματα που διαπιστώνεις είναι η σπουδαία παραγωγή. Τρεις (3) (!!!) μεγάλοι παραγωγοί και παλιοί γνώριμοι των U2 ενώνουν τις δυνάμεις τους εδώ: Brian Eno, Daniel Lanois και Steve Lillywhite. Σημάδι του πόσο πολύ πιστεύουν δημιουργοί (U2) και εταιρία στο άλμπουμ αυτό.
Δεν έχει νόημα να αναλύσω ένα - ένα τα τραγούδια. Η συνταγή είναι κλασσική. Οι κιθάρες του Edge, τα φωνητικά και οι στίχοι του Bono, η rhythm section, η σειρά των τραγουδιών με την κλασσική και υπέροχη μπαλάντα να κλείνει το δίσκο, κλπ., κλπ. Όλα μα όλα είναι προσεγμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΔΕΝ περιμένω από τους U2 να βγάλουν ένα ακόμη Joshua Tree. Αυτό είναι δουλειά των Kings Of Leon πλέον να το κάνουν. Ή κάποιων άλλων σύγχρονων ροκ ηρώων. Οι U2 έκαναν το "καθήκον" τους παλιότερα.
Το άλμπουμ κλείνει την τριλογία μαζί με τα "All that…" και "How to…". Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν τους θα δούμε ότι θεματικά και ηχητικά από την πρώιμη περίοδό τους μέχρι σήμερα, οι δουλειές των U2 φτιάχνουν τριάδες. Πάντα το είχα αυτό στο μυαλό μου και πρόσφατα το διάβασα και στην κριτική του δίσκου από τον Andrew Mueller στο Uncut του Απριλίου. Αν θέλετε διαβάστε τη, ανεξάρτητα ποια είναι η άποψή σας για το περιοδικό. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Όχι το άλμπουμ δεν είναι το "αριστούργημα" των U2 όπως αναρωτιόταν πρωτοσέλιδα το Q. Είναι σίγουρα όμως ένα άλμπουμ που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Πρέπει να το ακούσεις με προσοχή και αρκετές φορές. Στο τέλος θα σε ανταμείψει.
Καλά όλα αυτά. Εδώ όμως έκανα ένα ερώτημα στον εαυτό μου: είναι καλύτερο αυτό το άλμπουμ από (ας πούμε) το περσινό των Kings Of Leon ή των Portishead ή το φετινό των Franz Ferdinand; Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο και δεν μπήκα στη διαδικασία να μετρήσω με τη μεζούρα τα μεγέθη τους. Μου φτάνει που είναι καλό και αξιοπρεπές. Κι έπειτα είπαμε: τα σύγχρονα διαμάντια έχουν άλλοι πλέον υποχρέωση να τα παραδώσουν. Οι U2 την έκαναν τη δουλειά τους όταν έπρεπε.
