Κάτι νυχτόφερτες σκιές σε περπατήσαν
σε καλντερίμια που οδηγούν στο πουθενά
των εραστών λόγια εφήμερα σε ορίσαν
κι είναι της μνήμης η φωτιά που σε πονά
δεν σταματούν όμως εδώ τ΄άγρια πάθη
κι όταν φαντάσματα της νύχτα σε ρωτούν
δεν απαντάς, γιατί για χρόνια είχες μάθει
σε υγρά δωμάτια να σε λεηλατούν
Κάτι διχόγνωμα ρητά σ΄ είχαν αφήσει
πιο απροστάτευτη, το κρύο να ντυθείς
και ένα δάκρυ σου καφτό με είχε πείσει
κάτι να κάνω, απ΄ τη νύχτα να σωθείς
Μα όταν σου έδειξα τα ξέφωτα να τρέξεις
να βγεις σε ισιάδα, τώρα που είναι πιο νωρίς
με τη φωτιά μου λες πως θες να ξαναπαίξεις,
αυτό έχεις μάθει, τίποτε άλλο δεν μπορείς
