Σωστός φίλε μου!!!
Δεν στέκομαι στην ομοιοκαταληξία (έχει αποκλίσεις) αλλά στην έλλειψη ρημάτων.
Το έχω επισημάνει και στο παρελθόν ότι Ποιητικός Λυρισμός = Απουσία Ρημάτων.
Για το αληθές του λόγου, ιδού ένα δείγμα απουσίας ρημάτων στο οποίο τα πάντα απλώνονται στον χώρο λόγω λυρικής περιγραφής.
Κωστής Παλαμάς
7ο ποίημα απο τις "Εκατό φωνές" - Ελλείψει άνω τελείας, βάζω αστεράκι αντ' αυτής.
Αγνάντια το παράθυρο* στο βάθος
ο ουρανός, όλο ουρανός, και τίποτ' άλλο*
κι ανάμεσα, ουρανόζωστον ολόκληρο,
ψηλόλιγνο ένα κυπαρίσσι* τίποτ' άλλο.
Και ή ξάστερος ο ουρανός ή μαύρος είναι,
στη χαρά του γλαυκού, στης τρικυμιάς το σάλο,
όμοια και πάντα αργολυγάει το κυπαρίσσι,
ήσυχο, ωραίο απελπισμένο. Τίποτ' άλλο.
Ακόμη και το μοναδικό ρήμα "αργολυγάει" περιέχει τόσο "ήπια" ενέργεια, που η παράμετρος του χρόνου είναι ανεπαίσθητη και αφανίζεται.
Ακριβώς αυτό κάνεις κι εσύ εδώ "Λυρική περιγραφή". Το μέγεθος δεν έχει σημασία ποιήματα μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη και δίστιχα.
