Νεκροζωντανος
(Οι στιχοι δεν ειναι δικοι μου.Γραφτηκαν απο εναν φιλο "προβληματιζομενο" με το θεμα της αυτοκτονιας.Εμενα απλα μου αρεσαν και τους παραθετω.)
Ντυνεσαι ομορφα μα μοιαζεις με ζητιανο
Μιλας ωραια μα οι ηχοι σου μουγγοι
Κρυβεσαι πισω απ τις πορτες που ανοιγεις
Και η απουσια σου σκεπαζει την σιωπη
Μια απουσια που σκοτωνει στο αγγιγμα της
Το καθε τι που προσπαθεις να μιμηθεις
Και σε αφηνει αοπλο να περιμενεις
Εναν εχθρο που εσυ ποτε δεν θα τον δεις
Διπλα σου νιωθεις ενα χερι να σε σπρωχνει
Μια φωνη που χρονια τωρα την ακους
Μες την ψυχη σου μια φωτια σε κυριευει
Και μπρος της χανεσαι σε φλογες και καπνους
Απο τον πυρινο κλοιο που σε εχει ζωσει
Γλιτωνεις πεφτοντας σε θαλασσα πλατια
Που για κοραλια εχει ολα τα ονειρα σου
Που χρονια τωρα τα χες κρυψει στην ψευτια
Ωσπου η θαλασσα ορθωνεται μπροστα σου
Και γινεται αγρια σαν μια κατακραυγη
Σαν κεραυνος διαπερναει την καρδια σου
Και ξαφνου βρισκεσαι μοναχος στην ακτη
Κανεις να φυγεις μα ο φοβος σε νικαει
Και περπατας σε τεντωμενο πια σχοινι
Ο ιλιγγος σε κανει αμετρητα κομματια
Και σε ραγιζει σαν να ησουνα γυαλι
Τοτε ειναι η στιγμη που ο ηλιος πλεον δυει
Και μες της νυχτας χανεσαι την αγκαλια
Νιωθεις αδυναμος πια να αντιδρασεις
Και οι ελπιδες σου χανονται σαν πουλια
Για πες μου τοτε τι θα πεις στον εαυτο σου
Που τοσα χρονια τον κρατουσες στην σκια
Τον πονο του πες μου πως θα τον απαλυνεις
Πως θα τον κανεις απο δουλο βασιλια
