Γιάννη,
φίλε μου, σχεδόν πάντα μεταμεσονύχτια
είναι η όποια έκφρασή μου.
Είναι βλέπεις οι ώρες εκείνες που οι δρόμοι είναι
έρημοι, το φεγγάρι και τ' αστέρια φωτίζουν τα
όνειρά μου και μέσα στην ηρεμία της νυχτιάς έχω
για συντροφιά μου το βλέμμα, την αγκαλιά, του
δικού μου Ουρανού... Του Νεφελοβάτη μου!
αχ βρε Παναγιώτη...
Όμορφα τα λόγια σου...
Και τι δε θα 'δινα για να μπορέσω κάποτε να ακούσω
κάποια από τις δημιουργίες μου "ντυμένη" με κάποια
μελωδία...
Δεν κάνω όνειρα τρελά,
δεν είναι στους στόχους μου ραδιοφωνικές εκπομπές
και πίστες κέντρων διασκέδασης...
Μια μελωδία απλή θα ήθελα να δώσει ζωή στις σκέψεις
μου, για να μπορέσω να χαρίσω αυτό το τραγούδι σ'
εκείνον που μου το ενέπνευσε, σ' εκείνον που αγαπώ
περισσότερο κι απ' τη ζωή μου...
Τον Ουρανό μου!
Η αλήθεια είναι πως, το συγκεκριμένο, το φαντάζομαι σαν
μια μπαλάντα. Και σα να έχω μια μελωδία γι' αυτό, αν και
δεν είμαι μουσικός οπότε μην περιμένεις και πολλά πράγματα...
Θα περιμένω να δω την αντίδρασή του όταν ξυπνήσει και
του το τραγουδήσω...
Ευτυχώς δεν έχει άμεση πρόσβαση σε ντομάτες και άλλα
ζαρζαβατικά εκεί που βρίσκεται οπότε πάλι θα τη βγάλω καθαρή
Βασίλη μου,
σ' ευχαριστώ! Με τιμά που πάντα έχεις κάτι καλό να πεις, είτε εδώ,
είτε αλλού
Pinelopi μου,
πολύ μου άρεσε η παρομοίωσή σου, σ' ευχαριστώ!
Καλό βράδυ εύχομαι σε όλους...
