Ψευδαίσθηση.
( Απατηλή ιδέα, ή πραγματικότητα; )
Θωρώ στα σύννεφα σημάδια, οιωνούς,
της θάλασσας τα κύματα με ρίμες λαξεμένα,
του νου μυθεύματα, σφυρήλατους χρησμούς,
ιδεογράμματα σε μια ψευδαίσθηση αφημένα.
Βάτος φλεγόμενη, ζοφώδης ερημιά,
συννεφοσκέπαστο της Κυριακής το δείλι,
γκρίζα και άοσμα τα άσπρα γιασεμιά,
πρωταπριλιάτικα και τ’ άλικα τα χείλη.
Το λυκαυγές στης μνήμης το κενό ένα σημάδι,
σφοδρός του χρόνου ο γδικιωμός,
πυγολαμπίδες τα φεγγάρια στο σκοτάδι,
αλύχτημα αρχέγονου θεριού, αλαλαγμός.
Σε φεγγαρίσιες σκοτεινές, ανέστιες πορείες,
σε νεφελώματα ορτσάροντας δίχως πανιά,
ολοταχώς σ’ αέναους της ειμαρμένης γαλαξίες,
γυμνές οι χάριτες στου μπάρκου τα σκοινιά.
Καψαλισμένες απ’ το λίβα οι αναμνήσεις,
περιπλανώμενες στου νου την καταχνιά,
άραχλα όνειρα, απολιθώματα, κατεδαφίσεις
ζάλα αλίμενα στου χρόνου το χιονιά.
Ταξίδι σ’ ένα χάος με το άρμα των ανέμων,
μ’ οξειδωμένα όνειρα στ' αζήτητα χωρίς αξία,
λάφυρα σκόρπια ματωμένα των πολέμων,
της λογικής του χώρου και του χρόνου αταξία.
Συννεφιασμένοι ορίζοντες, και θέατρα αστεία,
μια θέση άδεια σε λαθραία και θολή φωτογραφία,
χωρίς κανόνια στης ζωής την τελευταία πειρατεία,
του μάπετ σόου κωμική, γνωστή γελοιογραφία.
Σε αδιέξοδα περάσματα, γραφές και προφητείες,
μεταμφιέσματα σ’ εν’ αποκριάτικο, περίγελο ρυθμό,
με το καράβι της ερήμου γι’ άλλες εκστρατείες,
βίρα τις άγκυρες, για κάποιον άγνωστο σταθμό.
