τι κι αν πέρασαν σμήνος όνειρα απ’ τη ζωή
η φωνή μοιάζει θρήνος κι η ματιά μια βροχή
της ψυχής το σκοτάδι, της καρδιάς η βοή
ένα άδειο πηγάδι που το χθες αντηχεί
σε ένα πύρινο αδράχτι στρέφει ο πόνος καιρό
περπατάμε στη στάχτη σε στρατί νοερό
όνειρο κι η αγάπη να το βλέπουνε δυο
ξεχασμένο υφάδι σε παλιό αργαλειό
τι κι αν βύθισα λέξεις σε κρεβάτι μονό
σύντομες διαλέξεις μα στο βάθος κενό
στην οργή του χειμώνα την αγάπη φοιτώ
στον βυθό σου ανεμώνα καλοκαίρια μετρώ
όσο έχουμε μνήμη, όσο υπάρχει πνοή
θα περνάνε τα σμήνη, θα περνά κι η ζωή
γέρικα φυλλοβόλα σ’ ένα ποίημα πεζό
τι κι αν τα ‘δωσα όλα, έχω μάθει να ζω
