Χρονος Πρωτος -Η Γη των 7 Κρυμενων Μυστικων
Εφτασα τρεμοντας απο την πεινα
και εμαθα εκει
πως να μιλω,
πως να γελω
και πως να Σε αγγιζω -
τα δαχτυλα της φλογας.
Μου μαθαν τα τιποτα
να λεω το ονομα Σου
και επειτα παλι
γυριζα μπερδεμενος στο σπιτι μου
να σκαψω το Βραδυ.
Μα μονο που βρηκα ,
ενα χαμογελο,
μια τοση κουβεντα
και το ονομα σου
κρυμμενο βαθια στην ζωη μου.
Δεν τολμησα ποτε να σε αγγιξω ...
Μα εμαθα κατι.
Χρονος Δευτερος - Το χωραφι του Θεατρινου.
Και αφου γυραν κεφαλι τα σταχια
περασα τον χειμωνα εκεινο
σε ενα ερημο χωραφι
απο σκονη και Σενα
αλλαζοντας μασκες
και κανοντας φαρσες
φτηνες και αστειες.
Και ετσι λοιπον,
εγω που τοσο μισουσα τα σκιαχτρα
ακολουθησα πιστα
τον ρολο του Αντρα
και σταυρωμενος σε αφηνα
να ροκανιζεις
το σκισμενο κορμι μου.
Οι θιασοι που περνουσαν στεκαν και ζηταγαν απορρημενοι:
"ποιος ειναι ναι ταχα ηθοποιος
και πιονι στο παλκο
μικρο και ηττημενο?"
Χρονος Τριτος - Το Παιχνιδι των Σκιων
Μου ανοιξες την πορτα
με ενα γλυκο χαμογελο,
με πηρες απο το χερι
και κατσαμε στο πατωμα
με τα φωτα σβησμενα
κοιτωντας παραθυρο
την πολη να αδειαζει.
Το φως εμπαινε γκρι και γαλαζιο.
Σου ειπα "για κοιτα ,
ετσι οπως σε σφιγγω απανω μου
μοιαζουμε σαν να ειμαστε ενας χοντρος
παραξενος σακατης με δυο κεφαλια
και χερια πλεγμενα"
Ειδες την σκια μας στον τοιχο,
μα πριν προλαβεις να πεις μια λεξη
με μια κλωτσια σε πεταξα μακρια
και γιναμε παλι
δυο εμεις
και οι σκιες αλλες δυο.
Χρονος Τεταρτος - Μια παραξενη Ημερα
Και απο τοτε,
πότε σαν δυό ,πότε σαν ενας
πότε σκια
και πότε φεγγαρι
περασαμε μερες αγαπης και μισους
ενος τρελου , τρελου και παραλογου παθους.
Μα παντοτε ξενοι.
Σκουπισα το αιμα απο την μυτη μου ,
φωναξα τρεις φορες
"ξελευτερία"
και εφυγα τρεχοντας.
Και εσυ ,
που περιμενα να κλαψεις
γελασες πισω μου λεγοντας:
"τι παραξενη μερα
που ηταν και σημερα,
τι παραξενη μερα!!"
Και χωρις να βγει κανεις να πει τον επιλογο
οι ανθρωποι σηκωθηκαν
και αρχισαν
να χειροκροτουν ενθουσιασμενοι.
Μα η παρασταση δεν ειχε
ακομα αρχισει.
