Κάποτε
Θα ταξιδέψω μες στα ολόχρυσα μαλλιά σου
Μικρή αχτίδα σκοταδιού σα νύχτα θα ‘ρθω
Κι ούτε λεπτό νύχτας ξανά δε θα υπάρξει
Σύνορα
Θα σχηματίζουμε με βλέμματα που φεύγουν
Μακριά από μας μνήμες παλιές που δραπετεύουν
Απ’ τις κορνίζες σαν γλιστράν κιτρινισμένες
Και θα μιλάμε με μια μουσική καινούρια
Που ζωντανεύει τα αγάλματα των κήπων
Στίχους μανδύες θα ντύνονται και θα ‘χουν
Θνητή ζωή κι ένα ψιθύρισμα αγάπης:
Κι εγώ
Που τόσο ήθελα πολύ να σ’ αγαπήσω
Μα δεν ήξερα πως
Τον θάνατό μου για να νικήσω
Πρέπει πρώτα να είμαι ζωντανός
Καράβι
Μέσα σε μπούκλες ήλιους και σε φλόγα
Στάχτινους Ναύτες μαύρο πέπλο στο τιμόνι
Κουπιά σκιές άγκυρα όνειρο εφιάλτη
Μεθύσι
Να ταξιδεύω σε ανάκατες αφέλειες
Κι όταν τα χέρια σου περνάς απ’ τα μαλλιά σου
Σχεδόν στο βύθισμα μου να ‘χω ψίθυρο αγάπης:
Κι εγώ
Που τόσο ήθελα πολύ να σ’ αγαπήσω
Μα δεν ήξερα πως
Τον θάνατό μου για να νικήσω
Πρέπει πρώτα να είμαι ζωντανός
Κάποτε
Πάνω στο κρύο το τσιμέντο θα ξαπλώσω
Άγαλμα πάλι στην ατέλειωτη σιωπή του
Δίχως ψιθύρισμα κανένα μες στη νύχτα
Μόνο ένα τρέμουλο στην κρύα μου ψυχή
Καθώς μπροστά μου θα βαδίζεις
Αδιάφορα
Με μια καινούρια μουσική
Μουρμουρητό
Και στο καινούριο σου χτενάκι
Φυλακισμένα
Ολόχρυσα μαλλιά
