Δεν σκαλίζω παρελθόντα, πρόβατα απολωλότα.
Οι συνήθειες κι οι αποφάσεις μας κινούν τα γεγονότα.
Τα χτεσινά είναι ακούσια και τα μελλούμενα αξημέρωτα.
Οι μοίρες μας κινούνται μες σε πλαίσια αστερέωτα.
Οι χροιές της ηθικής και τα όρια της λογικής, στενεύουν.
Οι αντοχές κι οι αντιστάσεις μας μοιάζουν να λιγοστεύουν.
Τι αντίδραση να φέρεις στο ήδη διαπραγμένο;
Πώς να κρυφτείς μες το κελί σ’ έχουνε κλεισμένο;
Κάποτε είχες το κλειδί μα ξέχασες που είναι απ’ τη βιασύνη.
Πράγματα αδιανόητα που γίναν αυτονόητα απ’ την ευθύνη.
Εικόνες μακρινές και άγνωστες σε εσένα για καιρό
γίναν ρουτίνα και ευκολία που κυλάει σαν νερό.
Δεν είναι πάντα αρνητικό να ζεις από το χτες σου.
Δεν είναι δα και αμαρτία να σε πονάνε οι πληγές σου.
Είναι το πλέον φυσικό να μας γεμίζουν οι χαρές.
Είναι γραπτό μέσα στης φύσης τις αδρές γραμμές.
Υπάρχει όμως κάτι που κανένας δεν θυμάται με τη μια.
Πάντα υπάρχει μια ελπίδα για την χαμένη σου ευτυχία.
Λιγάκι ασυνήθιστο μα χιλιοειπωμένο, σαν άπρακτη επανάληψη.
Ανθρώπινο και Θεϊκό ταυτόχρονα συναίσθημα -η υπέρβαση.
