Κοινωνία ακοινώνητη
Πάντα στέκεσαι ακλόνητη
Στα μικρά και στα μεγάλα μας
Κλέβεις πάντοτε την μπάλα μας
Κοινωνία αλητόβια
Εθισμένη στα «μικρόβια»
Στα πολλά, μα και στα λίγα μας
Βγάζεις ξύγκι απ’ τη μύγα μας
Κοινωνία μ’ αστερόεσσες
Φέρνεις λίγο με στρατό Ες Ες
Κοινωνία (α)νταγωνίσιμη
Κι από φτώχεια (α)ναγνωρίσιμη
Κοινωνία σε λοιδόρησα
Και τη χλεύη σου στη δώρισα
Κοινωνία ανισότητας
Και φαινόμενης ισότητας
Κοινωνία (α)υτοκρατόρισσα
Καιροσκόπων τσιλιαδόρισα
Κοινωνία πολυτέλειας
Δουλικών και υποτέλειας
Κοινωνία ακοινώνητη
Στην κατάντια αλησμόνητη
Κοινωνία μ’ αστερόεσσες
Φέρνεις λίγο με στρατό Ες Ες
Κοινωνία (α)νταγωνίσιμη
Κι από φτώχεια (α)ναγνωρίσιμη
Κοινωνία σε λοιδόρησα
Και τη χλεύη σου στη δώρισα
σ.σ. : Πάντα θυμάμαι τον πατέρα μου, όταν περνούσε δύσκολα αλλά ακόμη και σήμερα, να παίρνει μια ανάσα και ξεφυσώντας να λέει: "Αχ, κοινωνία ακοινώνητη![...]"
Πολλές φορές ακόμη και το πιο απλό πράγμα, μπορεί να γίνει αφορμή για δημιουργία.
