Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού,
σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.
Και σε δωμάτια βυθίστηκα, έρμαιο αμαρτίας.
Με ατμούς ακολασίας ν’ αναδύονται από κόκκινες σκιές ξενοδοχείων.
Κρεμασμένες ταμπέλες, όνειρα και μια αιώνια ζέστη.
Το κόκκινο απαιτεί, διατάζει και αφορίζει.
Μέσα μου κυλάει, καίει σαν τη φωτιά.
Ακόμα και τη καύτρα απ’ το τσιγάρο μου, το κόκκινο ορίζει.
Ξύπνησα ξανά με μιαν ανάσα κοφτή σα το μαχαίρι.
Πως ήμουν νέος και είχα φτερά τα όνειρα μου είδα.
Μα ξάφνου εκείνα σπάσανε και πέφτανε καρφιά ολόγυρα μου.
Με την ανάσα αυτή ψυχρή σαν το μαχαίρι, σηκώθηκα με θράσος.
Βγήκα με θράσος σε μια νύχτα που θα ραγίσω.
Βγήκα στη «γύρα» για μια μέρα που να ξημερώνει προτού να της αξίζει.
- Πονάει η μορφή σου αγαπημένη…
…σ’ αποπλάνησε η σκιά, σε παραπλάνησε η αγάπη.
Το πρόσωπο σ’ ανάλογη πορεία, μισό στο φως μισό στο τίποτα.
- Πονάει η μορφή σου αγαπημένη…
…έτσι γυμνή και ντυμένη στο αίμα.
Πάντα της πήγαινε το κόκκινο…
Το κατάλαβα από καιρό, της αποχής το θέμα.
Και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες του μυαλού διαφυγές.
Όλα δείχνουν ξεκάθαρα τις ώρες εκείνες τις κενές.
Που πετάς στον τοίχο μιαν ελπίδα. Στον τοίχο, τον καλύτερο σου φίλο.
Να σου τη γυρίσει ευλαβικά προσμένεις, σαν ιδέα.
Σα μια σκέψη να σε δέσει, να σε παίξει…να σε μπλέξει!
Έζησα αλλοιωμένη ζωή, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Σε μια εποχή που βίασε το παρελθόν, ξεπούλησε το παρόν,
και τζογάρει το μέλλον σε ρουλέτες του θανάτου.
Ήρθε η ώρα και πρέπει να σας αφήσω.
Είναι η ώρα να βρω τον τρόπο μου για να "ραγίσω",
μιας και δε βρίσκω αιτία να συνεχίσω
Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού,
σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.
...και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες ξοδεύσεις του μυαλού…
