Τα θερμά μου συγχαρητήρια στο ρακένδυτο για το ποίημα αυτό. Προσωπικά με άγγιξε πάρα πολύ.
«Αγαπημενε μου ιπποτη.
Ειμαι
κλειδωμενη στο μπανιο.
Τα παιδια χτυπαν τρομαγμενα την πορτα
και εκεινος
φωναζει
να βγω,το ονομα μου.
Ο θορυβος με κανει να τρεμω.
Φοβαμαι.»
Ο ιππότης προφανέστατα έχει συμβολική σημασία. Ο ρακένδυτος μπαίνει στο μυαλό μιας γυναίκας που βρίσκεται σε έναν άτυχο γάμο ή σχέση που την κάνει δυστυχή. Δυστυχής από τη ρουτίνα, την αδιαφορία του συζύγου. Ο ιππότης είναι αυτός που μπορεί να τη βγάλει από αυτό, ενδεχομένως αυτός που ονειρευόταν από μικρή πως θα ερωτευτεί και θα ζήσει μαζί του. Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο σημείο αυτό είναι πως παρότι ο ιππότης έχει συμβολική σημασία, τα περιβάλλοντα στοιχεία θυμίζουν ένα πολιορκημένο κάστρο. Η κλειδωμένη πόρτα του μπάνιου που προσφέρει προστασία, ο θόρυβος, η χρήση της λέξης «εκείνος» για να αποστασιοποιηθεί και να ταυτοποιηθεί ως «εχθρός». Ανάμεσα στη γυναίκα και την αιτία της δυστυχίας της είναι μόνο μια κλειδωμένη πόρτα. Τα παιδιά, αν και προφανέστατα συμπαθή (είναι και αυτά τρομαγμένα) είναι και αυτά έξω (χωρίς να φταίνε) από τις πύλες αυτού του φανταστικού κάστρου, είναι ο πολιορκητικός κροιός. Αν ανοίξει η πόρτα, θα είναι για χάρη τους. Πόσες φορές αυτή η γυναίκα θα χρειάστηκε να ανεχθεί άσχημες καταστάσεις για χάρη τους, πόσες φορές θα ένιωσε πως τη δεσμεύουν ;
Και στο τέλος μένει το συναίσθημα «Φοβάμαι».
«Μετραω τις μερες στα χαπια που λειπουν…
…Πρισμενα.»
Ένας πολύ όμορφος τρόπος να μιλήσεις για την κατάθλιψη αυτής της γυναίκας.
«Κοιμαμαι αγκαλια με το μαξιλαρι…
να κλαιω.
Μονάχη.»
Υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει αυτή την εικόνα, αν όχι στη δική του οικογένεια, σε κάποια άλλη οικογένεια γνωστών του ; Το κομμάτι αυτό αποτελεί μια δόση ωμής πραγματικότητας μέσα από ένα ποιητικό φίλτρο.
Και στη συνέχεια, από το «Αγαπημένε μου ιππότη» μέχρι το «μαζί», γίνονται ακόμη πιο σαφή τα πράγματα. Εκεί μέσα στο μπάνιο βλέπει στο καθρέφτη μία γυναίκα ξένη, που δεν θυμίζει σε τίποτα το ονειροπόλο και ρομαντικό κοριτσάκι που ήταν κάποτε. Το μόνο που έχει απομείνει είναι η αγωνία της έλευσης του ιππότη. Είναι εκπληκτικό που δεν κατονομάζεται κάποια αιτία για το πώς οδηγήθηκε σε αυτήν την κατάσταση, δεν κατηγορεί για τίποτα το σύζυγο της (μόνο η λέξη "εκείνος" μας προιδεάζει), το μόνο που θέλει είναι να ξεφύγει και επιστρατεύεται η τελευταία ρομαντική σκέψη : Ο ιππότης της.
Μπράβο ρακένδυτε.
