Δεν έχω λόγια.
Στα ατελείωτα δρομολόγια,
με μία στραβοτιμονιά
σπάω τα εμπόδια.
Πηγαίνω κι έρχομαι,
μέσα στην κούρσα την βουβή
και σε μια σκέψη παλαβή
κλείνομαι ισόβια.
Κι αν φυλακίζομαι,
έξω απ’ τα κάγκελα του νου,
μέσα στα δέσμια του καπνού
απ’ το τσιγάρο μου...
κι όλα τα ανέχομαι,
και επανέρχομαι,
γιατί τα άμοιρα της μοίρας μου
τα δέχομαι!
Τί θα 'ναι να 'ξερα,
όπως η πτώση μου γελά,
πίσω απ' αυτά τα κάγκελα
σα θα πετώ,
'δε θα 'ναι πόνος' λες,
'δε θα 'χει γιο η λογική
κι ούτε σταγόνες η βροχή'
και δε θα κλαις.
