Ήσουν ημέρα αλκυονίδα στου χειμώνα την καταχνιά
το χαμόγελό σου σαν ήλιος μαγιάτικος ανέτειλε
πυρπολητής του χιονιού δεινός και επιδέξιος
το δικό μου χαμόγελο δειλά ξεπάγωσε στα χείλη
που είχαν μείνει αιώνες, αιώνες μισάνοιχτα
με μια λέξη αγάπης να μένει μετέωρη
κι ένα φιλί χωρίς ταίρι, ορφανό, ανεπίδοτο
Σε νόμιζα πως ήσουν επιτέλους η άνοιξη
που για όλους κάποια στιγμή επιφυλάσσεται
μα για μένα μονάχα ήταν παλαιά υπόσχεση
με τα χρόνια είχα πάψει πια να πιστεύω
Ήρθες και η απορία στη σκέψη γεννήθηκε
αν ήσουν Μάης θερμός ή Απρίλης ηλιόλουστος
μόνο Μάρτης ασταθής δεν ήθελα να ‘σαι
Ήσουν στ’ αλήθεια πολύχρωμη κι ευωδιαστή
δεν είναι που είχα μάθει να ζω στο σκοτάδι
ακόμα και το χελιδόνι επέστρεψε απ’ το βορρά
στην καινούργια φιλόξενη φωλιά να κατοικήσει
τα’ αστέρια του χειμώνα έδυσαν ωσάν να μην υπήρξαν
Όχι μόνο εγώ, όλη η φύση μιμήθηκε το άνθισμά μου
Σαν πάχνη πρωινή επικάθισες πάνω στα χέρια μου
τόσο ανάλαφρη και εύθραυστη άρα πολύτιμη
κι ύστερα έφτασες βαθιά ως την ψυχή μου
Τότε ένιωσα το πρώτο σκίρτημα της άνοιξης
όταν το άρωμά σου μέθυσε κάθε μόριο της ύπαρξής μου
ξυπνώντας με ζαλιστικά από νάρκη χειμέρια
πεινασμένο ζώο ενστικτώδες το κορμί μου
κι εσύ η λεία που μου δίνονταν πρόθυμα
Ύστερα πρώτη φορά κοιμήθηκα με όνειρα
Ένα άνθος σαν ανάμνηση μακρινή μου απέμεινε
αφημένο στο μαξιλάρι, σύμβολο αποχαιρετισμού
απόδειξη όμως πως κάποτε αλήθεια υπήρξες
δυο χείλη κενά από λέξεις κι από φιλιά ανυπόμονα
κι η προσμονή όχι πια για επερχόμενη άνοιξη
μα για μια ακόμα, τελευταία έστω, ημέρα αλκυονίδα
