Δυό νύχτες πάντρεψα
όταν το κύμα του πελάγου σου το αγνάντεψα
κι αν νιάτα ήμερα
λεν των Φαιάκων το νησί είναι μια Χίμαιρα
εγώ δεν άραξα
πήρα στα χέρια τα κουπιά και ρότα άλλαξα
πείσμα ξανάβαλα
κάπου θα βρω μια Ναυσικά για αγάπης ντράβαλα
Απέραντο της λέξης σου το φως
ο πόθος μου για σένανε κρυφός
μα παίζεις στης Σαλώμης τον λοξόδρομο
κρυφτό με τον Ιούδα και τον Πρόδρομο,
κι εγώ στου Ιορδάνη τα θολάμια μου
αγάπη σ’ ανεβάζω, μα και λάμια μου
Τις πόρτες έκλεισα
απ’ της οθόνης το καντράν ξανά σ’ απέκλεισα
κι αν λοξοδρόμησα
που είδα την Χάρυβδη κυρία κι ίσως κόμησσα
σε μέρη ανοίχτηκα
με άδειους δρόμους, μες στη λησμονιά τυλίχτηκα
και λένε οι φίλοι μου:
«τις πίκρες δέξου», μα ματώνουνε τα χείλη μου
Απέραντο της λέξης σου το φως
ο πόθος μου για σένανε κρυφός
μα παίζεις στης Σαλώμης τον λοξόδρομο
κρυφτό με τον Ιούδα και τον Πρόδρομο
κι εγώ στου Ιορδάνη τα θολάμια μου
αγάπη σ’ανεβάζω μα και λάμια μου
12.06.08
