Μια μπόρα κι ένα σύννεφο σκόρπισα στο καρνάγιο,
κει που τα πλοία των καημών, ψυχές σφυρηλατούν,
το σύννεφο το φίλεψα με το φιλί σου το άγιο,
της μπόρας χάρισα φτερά στις νύχτες που πετούν
Τους είπα τα χαρίσματα, κλωστή να ‘ναι δεμένη,
στην άλλη μας αντάμωση, να ’ρθούν κι οι θησαυροί,
το σύννεφο ανάβροχο αιώνια θα μένει
αν της αγάπης σου το φως ποτέ του δεν το βρει.
Της μπόρας της εξήγησα: οι όρκοι δεν με δένουν
αν δεν σε φέρει ανάερη στου έρωτα τη πηγή,
οι στάλες της μετέωρες, στον ουρανό θα μένουν
και δεν θα βρίσκουν χώματα και ποταμούς στη γη.
Πέρασαν δύο τέρμινα και πιάσαν οι φοβέρες,
μπόρα και σύννεφα όμορφα σε φέρανε μαζί,
και προχωρούν ανέμελα του έρωτα οι μέρες
αντάμα σ’ έχω τις βραδιές, και η αγάπη ζει!!
21.05.09
