Το είχα ξαναγράψει πριν καιρό...έπεσα πάνω στα Κρίνα εντελώς τυχαία, τοποθετώντας το cd τους σε ένα μηχάνημα ακρόασης στο Virgin της Σταδίου πριν 13 χρόνια κι ένα λεπτό μετά βρισκόμουν ήδη στο ταμείο δίχως δεύτερη σκέψη. Μου είχε κάνει εντύπωση η τραγική στιχουργική πραγματικότητα και ο μουσικός τους πεσσιμισμός που φιλτραρισμένος από το προσωπικό μου πρίσμα περισσότερο ανύψωση και ανάταση ψυχική δημιουργούσε παρά παραίτηση. Ουδέποτε με ενόχλησε η θεατρινίστικη εκφορά του Θάνου ή η επιτήδευση συχνά του στίχου, ίσως γιατί είχα μεγαλώσει και με σχετικές γοτθικές και νεοκυματικές μπάντες του εξωτερικού...όπως τη βρίσκει κανείς.
Ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για να συναποτελέσουν τον τρίτο μουσικό πόλο μεταξύ της παρέας του Αγγελάκα κι εκείνης του Παυλίδη, ειδικά από τη στιγμή που οι εταιρείες αναζητούσαν εναγωνίως τα κακέκτυπα των τελευταίων, με τα οποία και κατόρθωσαν εν τέλει να κορέσουν και να κουράσουν το χώρο, διώχνοντας αρκετούς ανήσυχους ακροατές από την ελληνόφωνη rock σκηνή. Το τίμημα το πληρώνουμε κι εμείς και η σκηνή ακόμα...
Θύμαμαι πριν αρκετά χρόνια, όταν είχα δώσει μερικά κομμάτια τους σε έναν Δανό κι έναν Καναδό...αμφότεροι με παρακάλεσαν να αγοράσουν τους δίσκους και να τους τους στείλω, μολονότι δεν καταλάβαιναν γρι από τα Ελληνικά. Τις ίδιες θετικές, αν όχι ενθουσιώδεις, αντιδράσεις είχαν και ξένοι reviewers διαφόρων e-zine που έπεσαν τα cd στα χέρια τους...αυτά τα λίγα για τα της μουσικής τους πενίας, τα οποία ομολογώ πως δυσκολεύομαι να ασπαστώ. Άλλωστε πόσοι ροκάδες μέχρι τότε πλούτιζαν τις ενορχηστρώσεις τους με τρομπέτες και πιάνο, διέθεταν μπάντες που τα μέλη τους τα έσκαγαν μετά τις πρόβες σε ωδεία για δεύτερα όργανα κι επεδείκνυαν σε πλείστες όσες περιπτώσεις ευρύτητα ακουσμάτων και μουσική παιδεία; Ένα rock κομμάτι δεν είναι αξιωματικά φτωχό γιατί αποτελείται από 4 ακόρντα και στερείται solo, αλλά γιατί είναι ανίκανο να συγκινήσει και να προκαλέσει οποιοδήποτε ψυχικό μούδιασμα. Για rock μιλάμε άλλωστε κι όχι για κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ ή του Ξενάκη ώστε να δίνεται τόση έμφαση στην τεχνική.
Ανήκε στα συγκροτήματα με τα πλέον χορταστικά, ακόμα και σε επίπεδο διάρκειας, live. Η δε φωνή του Ανεστόπουλου φάνταζε ιδανική ως μέσο εκφοράς των στίχων του συγκροτήματος και θα το θεωρούσα ξενερωτικό για την αισθητική τους παρελθοντική κατάθεση οποιαδήποτε αντικατάσταση. Θα στοιχημάτιζα πάντως πως μια τέτοια προοπτική δεν μοιάζει ούτε καν αληθοφανής.
Προσωπικά παίρνω ό,τι μου δίνουν, γι' αυτό και σπανίως με στενοχωρεί μια τέτοια εξέλιξη, ακόμα και σε συγκροτήματα που αγάπησα. Για να καταλήγουν εκεί τα πράγματα, σημαίνει πως δημιουργικά μάλλον δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν κάτι περισσότερο και θα ήταν κρίμα να περιφέρουν το καλλιτεχνικό τους κουφάρι μονάχα για το καπρίτσιο του κοινού. Η τέχνη, η πραγματική τέχνη, οφείλει, σεβόμενη την ουσία της, να παραμένει ζωντανή. Από απολιθώματα που αναπαράγουν τις αναμνήσεις τους έχουμε ήδη πάθει overdose.
RIP κι ας ελπίσουμε το μέλλον να μας προσφέρει ανάλογες συγκινήσεις ακόμα κι ως solo δημιουργίες.
