Τι κι αν πάντα προσπαθούσα το καλύτερο να κάνω,
και με όλους του ανθρώπους να'μαι πάντα ευγενικός;
Τι κι αν είχα συνηθίσει πάντοτε εγώ να χάνω,
και σε κάθε πονηριά τους να'μαι υποχωρητικός;
Τι κι αν έτρεχα για όλους όταν είχανε ανάγκη,
τι που απ'το υστέρημά μου έδινα και στους φτωχούς;
Πάντα υπήρχε μεταξύ μας ένα αδιάβατο φαράγγι,
πού'μοιαζε θαρρείς σπαρμένο όλο βράχους κοφτερούς!
Τι κι αν έκανα κουράγιο κι έδειχνα μακροθυμία,
σ'όλες τις αχαριστίες,σε κάθε τους εγωισμό;
Πάντα ήταν μουτρωμένοι κι έδειχναν απροθυμία
έστω και μια καλημέρα να μου πουν το πρωινό!
Τι κι αν όλα αυτά συμβαίνουν;Δρόμο εγώ δεν θα αλλάξω!
Κι ώσπου να'βρω έναν Σάντσο,μοναχός θα περπατώ!
Ανεμόμυλους θα ψάχνω μήπως και τους υποτάξω,
για ν'αλλάξουμε τον κόσμο όσο αυτό είναι εφικτό!
