όπως τραβούν τους κεραυνούς της νύχτας οι άγριοι βράχοι
κάποιου θεού τη μάνητα θαρρώ εξακοντίζουν
στο αγνάντεμά τους σύγκορμος τρέμω σαν το σαλάχι
καθώς θυμοί κάποιου ουρανού τη ράχη μου ηλεκτρίζουν..
όπως τα μάτια τ' ουρανού ψάχνουν να βρουν καθρέφτη
εκεί ψηλά τα γύρεψα κι εγώ της πλάσης ζώο
που το κελί μοιράζομαι με νταβατζή, με κλέφτη,
για ένα αστέρι που έπεσε στο βλέμμα μου τ' αθώο!
όπως ανοίγω αγκαλιά τη θάλασσα να πάρω
-κορμί που ζήτησε κορμί και βρήκε τον πνιγμό του-
με σημαδεύει κεραυνός, φως απ' αρχαίο φάρο
που έκλεψα και πλήρωσα με το στερνό θυμό του!
